ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ ΣΤΗ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ

 Για την νομική ανάλυση της συμφωνίας και την πανελλαδική προσπάθεια συλλογής υπογραφών για Δημοψήφισμα

Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ: Συνταγματικά άκυρη η συμφωνία των Πρεσπών.

Σ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: Πρέπει να κυρωθεί από τα 2/3 της βουλής για να παράγει νομικά αποτελέσματα.

Γ. ΠΕΛΕΚΙΔΗΣ: Κινδύνους για το Αιγαίο εγκυμονούν οι προβλέψεις περί περίκλειστου κράτους.

Α. ΚΩΝΣΤΑΣ: Στη συμφωνία υπάρχει κεκαλυμμένη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Γ. ΜΠΟΥΤΡΗΣ: Συλλογή υπογραφών για Δημοψήφισμα τώρα!

Δόθηκε στην κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών συνέντευξη τύπου της Επιτροπής Αγώνα για την υπεράσπιση της Μακεδονίας και τη μη αλλαγή συνόρων στη Βαλκανική με θέμα την εξέταση των νομικών ζητημάτων που αναφύονται σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την επιδίωξη της επιτροπής για συγκέντρωση υπογραφών με αίτημα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ως προς την αποδοχή ή μη της εν λόγω συμφωνίας.

Αυτό ακριβώς τόνισε ο συντονιστής της συνέντευξης τύπου και μέλος της επιτροπής Γιώργος Μπούτρης, ο οποίος άνοιξε τη συνέντευξη τύπου διαβάζοντας το κείμενο για τη συλλογή υπογραφών.

Οι τοποθετήσεις των νομικών άρχισαν με παρέμβαση του ομότιμου καθηγητή συνταγματικού δικαίου του ΕΚΠΑ κ. Γεωργίου Κασιμάτη, κατά την οποία εξέφρασε την άποψη ότι:

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι άκυρη ως αντίθετη σε διατάξεις δημοσίου διεθνούς δικαίου και σε συνταγματικές διατάξεις. Ο εμπειρότερος Έλληνας συνταγματολόγος τόνισε ότι η συμφωνία είναι άκυρη, επειδή δεν πληροί τους όρους της διαφάνειας, της αλήθειας και της ακρίβειας του δημοσίου διεθνούς δικαίου, αλλά και διότι δεν μπορεί να υπάρξει έγκυρη συμφωνία, με την οποία να αναγνωρίζονται εθνότητα και γλώσσα, που δεν έχουν αναγνωριστεί διεθνώς. 

Επεσήμανε ότι ανεξαρτήτως των λοιπών νομικών κωλυμάτων δεν μπορεί να ισχύσει οποιαδήποτε συμφωνία που αναγνωρίζει μη υφιστάμενη εθνότητα, στηριζόμενη σε αποδεδειγμένα ιστορικά ψεύδη και αντεπιστημονική απόπειρα σφετερισμού της ιστορικής κληρονομίας άλλου κράτους, καθώς και ότι η Συμφωνία των Πρεσπών συνιστά ένα βήμα επιβολής των σχεδίων των ΗΠΑ για τα Βαλκάνια, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την εδαφική ακεραιότητας της χώρας μας. 

Τέλος, ο καθηγητής Κασιμάτης εξέφρασε την πολλάκις εκπεφρασμένη αγωνία του για την ανάγκη μετωπικής ένωσης του Ελληνικού λαού, όχι μόνο για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας αυτής, αλλά και για την ανατροπή των άκυρων δανειακών συμβάσεων και μνημονίων.

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο δικηγόρος Αθηνών Σαράντος Θεοδωρόπουλος, ο οποίος εξέθεσε συνοπτικά τους λόγους ακυρότητας της Συμφωνίας των Πρεσπών ως ακολούθως:

Η Σύμβαση είναι ένα προβληματικό κείμενο από νομοτεχνική άποψη. Αντιβαίνει ευθέως με τη σύμβαση της Βιέννης , σε σχέση με το δίκαιο των συνθηκών , και με θετούς και εθιμικούς κανόνες του αναγκαστικού διεθνούς δικαίου ( jus cogens) όπως η ορθότητα και η ευθύτητα, αφού στο κείμενο περιέχονται διφορούμενοι και ασαφείς όροι, και αμφισημίες μεταξύ του αγγλικού και ελληνικού κειμένου , ενώ δεν περιέχονται πρόνοιες για την καταγγελία, λύση αποχώρηση και παραίτηση από τη συνθήκη. 

Αντιβαίνει ευθέως στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ιθαγένειας (Στρασβούργο 11,1997), όπου καθορίζεται ότι κατά τη συνομολόγηση διατάξεων περί ιθαγένειας , λαμβάνεται υπ΄ όψιν το νόμιμο συμφέρον λαών, κρατών και ατόμων ( π.χ. μακεδονική εθνότητα και γλώσσα)

Αναθεωρεί το Πρωτόκολλο των Αθηνών 1913, τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913, και τη Συνθήκη της Λωζάνης, χωρίς τη σύμπραξη της αντισυμβαλλομένης στις 2 πρώτες συμβάσεις Σερβίας, και δυναμιτίζει το status quo της βόρειας συνοριακής γραμμής της χώρας. 

Αντιβαίνει στις συμβάσεις περί προστασίας της Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Χάγη 1954) που έχουν κυρωθεί με νόμους 360/1976, 3028/2002 , συμβάσεις της UNESCO για την πολιτιστική κληρονομιά ν. 3251/2006 και άλλες ενώ επιφέρει σύγχιση της πολιτιστικής ταυτότητα μεταξύ των δύο εθνών 

Παραχωρεί αναίτια την αναγνώριση της FYROM σε περίκλειστο ηπειρωτικό κράτος, ενώ οποιαδήποτε τέτοια δικαιώματα αν τα έχει προβλέπονται με προϋποθέσεις από τις συνθήκες για το δίκαιο της θάλασσας 

Καταρτίστηκε με μυστική διπλωματία 

Δεν προβλέπει ποια άρθρα του συντάγματος της γείτονος πρέπει να αλλάξουν

Δεν προβλέπει ανάλογη δημοψηφισματική δυνατότητα για τον Ελληνικό Λαό , όπως προβλέπει για το Λαό της FYROM

Παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα για τ η διεύθυνση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και τις εμπορικές επωνυμίες και σήματα

Πρέπει να κυρωθεί με πλειοψηφία 2/3 της Βουλής κατά το άρθρο 28§2 Συντάγματος

Παραχωρεί αναίτια με το άρθρο 19 §2 αυτόματη προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για τα θέματα της Συμφωνίας χωρίς να θέτει χρονική ρήτρα εφαρμογής, ενώ το γενικό της συμφωνίας φαντάζει επικίνδυνο για το τι θα θέλει να φέρει ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου η ΠΓΔΜ

Πριν την κύρωση δεν μπορεί να παράξει έννομα αποτελέσματα και πολιτικά τετελεσμένα για τη Χώρα

Πρέπει να ερωτηθεί ο Ελληνικός Λαός με δημοψήφισμα , αφού το ίδιο προβλέπεται και για τον Λαό της πΓΔΜ στα πλαίσια της αμοιβαιότητας.

Ακολούθως έλαβε τον λόγο ο δικηγόρος Αθηνών Γαβριήλ Πελεκίδης, ο οποίος, αφού επανέλαβε τους εν γένει νομικούς λόγους ακυρότητας της συμφωνίας, τις αντιθέσεις μεταξύ των συνταγματικών κανόνων και των σχετικών άρθρων της συμφωνίας, ανέφερε τις σκόπιμες αοριστίες και τις ύποπτες παραλείψεις της και ανέλυσε τις σχετικές προβλέψεις περί περίκλειστου κράτους και τους κινδύνους που αυτές εγκυμονούν για το καθεστώς αλιείας στο Αιγαίο και τις εντεύθεν βλέψεις για δημιουργία της “Μακεδονίας του Αιγαίου”. 

Τόνισε τη συμπαιγνία των συστημικών κομμάτων ως προς τη σύναψη της συμφωνίας αυτής και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι αναγκαία η δημιουργία ενός παλλαϊκού, πανεθνικού, δημοκρατικού μετώπου για την ανατροπή του μνημονιακού συστήματος και την κατάκτηση εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Έκλεισε δε την εισήγησή του προτείνοντας με τη συλλογή υπογραφών και κάθε άλλου πρόσφορου μέσου να υποχρεωθεί η κυβέρνηση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος περί της αποδοχής της συμφωνίας από τον λαό.

Τελευταίος τοποθετήθηκε ο δικηγόρος Αθηνών Αναστάσιος Κώνστας, ο οποίος εστίασε στην κεκαλυμμένη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στην εκχώρηση σε διάφορες επιτροπές της αρμοδιότητας επίλυσης των θεμάτων που αναφύονται σε σχέση με ζητήματα εμπορικών επωνυμιών και σημάτων, “αλυτρωτικών” εκδηλώσεων από πλευράς Ελληνικού κράτους και ιδιωτών και αναδιατύπωσης σχολικών συγγραμμάτων, ώστε να μην προκύπτουν αλυτρωτικά μηνύματα. 

Τόνισε ότι η χρήση εμπορικών επωνυμιών και σημάτων είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, ερειδόμενη στο άρθρο 5 του Συντάγματος περί ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, ότι η ασάφεια που διέπει τον όρο “αλυτρωτικός” στη σύμβαση αφήνει ανοικτό το πεδίο περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης και ότι η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία επιστημονικής έρευνας και γνώμης ενδέχεται να πληγεί. 

Επεσήμανε επίσης ότι, τόσο η συνταγματική κατοχύρωση της υποχρέωσης του κράτους για παροχή παιδείας, όσο και για την προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομίας, δεν είναι δυνατόν να εκχωρούνται στις επιτροπές που προβλέπονται από τη Συμφωνία των Πρεσπών, αφού υφίσταται συνταγματικό κώλυμα. Κατά την άποψή του η τοιαύτη κεκαλυμμένη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε μη ελεγχόμενες επιτροπές καθιστά τη συγκεκριμένη συμφωνία διεθνή σύμβαση, που θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να κυρωθεί με την αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενώ τόνισε ότι δεν είναι νοητό να υπάρξουν “εκπτώσεις” στις συγκεκριμένες συνταγματικά επιβαλλόμενες υποχρεώσεις του κράτους. 

Σύντομη παρέμβαση στη συνέντευξη τύπου έγινε από τον Πρόεδρο του ΔΣΑ Δημήτρη Βερβεσό, ο οποίος ανέφερε τις σχετικές πρωτοβουλίες της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ ΣΤΗΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ

 

σας προσκαλεί στην Συνέντευξη Τύπου, την Πέμπτη 28.06.2018, στις 10.30 π.μ. στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών - Ακαδημίας 60 - Αθήνα

 

με Θέμα: ΔΕΝ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ! ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ! 

 

Θα γίνουν εισηγήσεις για τα νομικά θέματα της συμφωνίας και θα παρουσιασθεί η πανελλαδική προσπάθεια για συλλογή υπογραφών για Δημοψήφισμα.

ΔΕΝ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ! ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ!

Το κείμενο συλλογής υπογραφών:

 

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΥΝΟΡΩΝ ΣΤΗΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ

epitropi.agona@yahoo.com

Σε μια εποχή όπου η ενίσχυση «αλυτρωτικών» βλέψεων στην περιοχή (Σκόπια, Μεγάλη Αλβανία, Τουρκία) επιφυλάσσει τεράστιους κινδύνους…

Σε μια εποχή όπου εκδηλώνονται - όσο δεν εκδηλώθηκαν ποτέ από το 1974 - ανοικτές επιβουλέςκαι μεθοδεύσεις διάρρηξης του τόξου «Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη» μαζί με μεθοδεύσεις αποσταθεροποίησης των βορείων συνόρων μας, δεν μπορεί παρά τον τελευταίο λόγο επάνω σε αυτά τα μείζονα εθνικά θέματα να τον έχει ο ελληνικός λαός. Και όχι ο Αμερικανός πρεσβευτής κ. Πάϊατ και η Γερμανο-κρατούμενη Ε. Ένωση.

Οι δυνάμεις που μας επέβαλαν την «χρεοκρατία» (ΗΠΑ - Ε. Ένωση), αξιοποιούν τώρα τον «κοσμοπολιτισμό» και την υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων για να νομιμοποιήσουν επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της χώρας μας προωθώντας διεθνείς συμφωνίες καπηλείας της μακεδονικής ταυτότητας. Οι ίδιες δυνάμεις αδιαφορούν βέβαια για το αν το Αιγαίο ή η Μακεδονία και η Θράκη θα αποτελούν και στο μέλλον Ελληνική Επικράτεια... αρκεί ν' ανήκουν στο ΝΑΤΟ!

Δεν το κάνουν τυχαία. Θέλουν να ρευστοποιήσουν τα σύνορα. Επιδιώκουν, έχοντας ξεκινήσει από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, να τεμαχίσουν τα υπάρχοντα κράτη με «αδύναμα κρατίδια» και τελικά να αναφλέξουν την Βαλκανική.

Το γεγονός ότι το μνημονιακό κατεστημένο αγνοεί την βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού παραδίδοντας και την υπόθεση αυτή, δεν σημαίνει πως ο λαός θα το επιτρέψει.

Σε άλλες, πολύ δυσκολότερες εποχές, το καλοκαίρι του 1943, μετά από κάλεσμα της Εθνικής Αντίστασης, ο λαός βγήκε στους δρόμους, για να μη γίνει η προσάρτηση της Μακεδονίας στη τότε φασιστική Βουλγαρία. Με μια ηρωική διαδήλωση, ματαίωσε την προσάρτηση! Η υπεράσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας δεν είναι εθνικισμός, είναι πρόταγμα του μεγάλου Πατριωτικού Αντιφασιστικού αγώνα. Ο Ελληνικός Λαός αξιώνει να μην αναθεωρηθεί η Ιστορία! 

-Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει η αποτελεσματική ειρηνική δύναμη που θα αποτρέψει την Αναθεώρηση των συνόρων και των Διεθνών Συνθηκών στην περιοχή μας. Σε αυτήν την βάση, από μια Ελλάδα εθνικά ανεξάρτητη, μπορεί να αναπτυχθεί μια πολιτική φιλίας και συνεργασίας των λαών της περιοχής.

Με αυτή την ηθική και πολιτική πρόταση η χώρα μας πρέπει να αποτρέψει την αποδυνάμωση της εθνικής της ταυτότητας. Να στραφεί στην υπεράσπιση της κυριαρχίας και σε μια «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική ικανή να αξιοποιεί τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα, έναντι όλων, στον πολυ-πολικό κόσμο που έχει αναδυθεί.

-Θεωρούμε αδιανόητο και αντίθετο με τα στοιχειώδη δημοκρατικά μας δικαιώματα σε ένα τέτοιο θέμα που αφορά την ίδια την υπόσταση και το μέλλον της χώρας να μην ερωτάται ο λαός και να υπογράφει - ερήμην του - ένας υπουργός.

Ο Ελληνικός Λαός δεν πρέπει να ακούσει  την Προπαγάνδα Τσίπρα και λοιπών μνημονιακών. Η Συμφωνία δεν παράγει έννομα αποτελέσματα πριν κυρωθεί κατά το άρθρο 28§2 του Συντάγματος, με αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής όπως αναφέρει στο Ψήφισμά της 17.6.2018 η  Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας. Πριν την κύρωσή της κανένα τετελεσμένο δεν δημιουργείται για τη χώρα μας, με βάση το Σύνταγμά της. Αλλά για ένα τέτοιο μείζον ζήτημα που θα επηρεάσει όλη την πορεία των εθνικών θεμάτων δεν αρκεί ούτε η κοινοβουλευτική διαδικασία.

Ως αγωνιζόμενοι δημοκράτες θεωρούμε ότι μόνος αρμόδιος να αποφανθεί είναι ο Κυρίαρχος Ελληνικός Λαός και γι΄ αυτό,  όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ!

ΥΠΟΓΡΑΨΕ - ΔΗΛΩΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στο  epitropi.agona@yahoo.com  ή στο AVAAZ.ORG  

ΔΕΝ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ!

Η Δύση και η Άλωση

 

 

“Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”

(Απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β')

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ένα μεσημέρι του 2002, δύο εργάτες κτύπησαν την πόρτα του γραφείου της καθηγήτριας Τζούντιθ Χέριν (Judith Herin) στο King's College, στο Λονδίνο. Έρχονταν από το εργοτάξιο για την ανακαίνιση του κτιρίου και, περνώντας έξω από το γραφείο της, η επιγραφή “Καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας” τους παρακίνησε να ρωτήσουν “Τι είναι η βυζαντινή ιστορία;”, όπως αφηγείται η ίδια η Τζούντιθ Χέριν. Αφού τους εξήγησε εν συντομία, την ευχαρίστησαν θερμά και της ζήτησαν να γράψει “ένα βιβλίο και γι' αυτούς”, δηλαδή γραμμένο για να ενδιαφέρει το ευρύτερο κοινό. Αυτά γράφει η Βρετανίδα καθηγήτρια στην εισαγωγή του βιβλίου της “Τι είναι το Βυζάντιο” (Εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2008), όπου εξηγεί ότι το ενδιαφέρον και ο θαυμασμός για την περίοδο αυτή της ιστορίας έγκειται στο γεγονός ότι σταδιακά ο σύγχρονος Δυτικός κόσμος συνειδητοποιεί ότι δεν θα υπήρχε χωρίς την θωράκιση και την έμπνευση που του παρείχε ο κόσμος της βυζαντινής Ανατολής. Καταλαβαίνει, επίσης, ότι το Βυζάντιο σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από την αυτοκρατορική εξουσία, τον απίστευτο πλούτο και την θαλάσσια ισχύ.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εξασφάλισε, εξάλλου, τις προϋποθέσεις για τον εκχριστιανισμό ολόκληρης της Ευρώπης. Αποτέλεσε για την Ευρώπη έναν μεγάλο κυματοθραύστη κατά των ορδών της Ανατολής, που την άφησε ανέγγιχτη από όλα αυτά τα στίφη. Και, τελικά, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία θυσιάστηκε για την Ευρώπη και αυτό δεν πρέπει να το λησμονούν οι Ευρωπαίοι. Η προσφορά του, επίσης, στον Ελληνισμό ήταν μεγίστη.

Καθώς γεννιέται η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ελληνικής Ανατολής, στα δυτικοευρωπαϊκά εδάφη εμφανίζεται η βαρβαρική πλημμυρίδα των γερμανικών φύλων -Φράγκων, Οστρογότθων και Βησιγότθων-, των Βανδάλων, των Ούννων, των Άγγλων και Σαξόνων κ.ά. “Την ίδια εκείνη εποχή ο Ελληνισμός ζει μια από τις πιο γόνιμες και δημιουργικές φανερώσεις της πολιτισμικής του δυναμικής”, λέει ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του “Ορθοδοξία και Δύση στην Νεώτερη Ελλάδα” (Εκδ. Δόμος, 1992).

Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ’ (1198-1216),θεωρείται ο πνευματικός πατέρας της Δ’ Σταυροφορίας, αφού από το πρώτο κιόλας διάστημα που εκλέχτηκε στον αποστολικό θρόνο της Ρώμης, είχε στα σχέδια του την οργάνωση Σταυροφορίας για την απελευθέρωση των Αγίων Tόπων. Μετά την καταστροφή της Βασιλεύουσας (1204), θα γράψει προς τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους Έλληνες για την άρνησί τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας» [Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρετανίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, “Έλληνες και Λατίνοι”, Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα , σ. 278,] Σε ολόκληρη την Δύση θα ψάλλουν ύμνους για να πανηγυρίσουν την πτώση της «μεγάλης ανίερης (profana) πόλεως».

Ελληνισμός και Δύση

Είναι γνωστό ότι η Δύση -Προτεσταντική και Παπική- αρνείτο να αναγνωρίσει τον ρόλο του Ελληνισμού, πέραν της κλασσικής περιόδου, στην Ιστορία της Ευρώπης και παρέκαμπτε την καθοριστική προσφορά της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην ευρωπαϊκή Αναγέννηση. Μέχρι σήμερα, η ευρωπαϊκή Ιστορία ξεκινούσε ουσιαστικά με την στέψη του Καρλομάγνου (βλ. Ντυροζέλ).

Ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός για αιώνες ελέγχεται από την μέθοδο του “διαίρει και βασίλευε”. Αυτός είναι ο μηχανισμός του μίσους που ασκήθηκε από την Ρώμη και επανήλθε εκ νέου ως μακιαβελλικό σχέδιο του “Πολέμου των Πολιτισμών” (Σάμιουελ Χάντινγκτον) στην νεότερη δυτική ιστορία.

Η αρχή πίσω από αυτό είναι η άρνηση της Ανθρωπότητας, η άρνηση της ταυτότητας του ανθρώπινου όντος ως εικόνα της τελειότητος και του αγαθού, όπως πρέσβευε ο βυζαντινός, ελληνορθόδοξος, κόσμος. Στην θέση αυτής της ηθικής επικράτησε η λογική του homo hominis lupus. Η Δύση ποτέ δεν εκτίμησε το κέρδος που είχε αποκομίσει ως συνεισφορά του Βυζαντίου, παρ' όλο που μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για την βυζαντινή γνώση και λογιοσύνη.

Ο Flavius Valerius Aurelius Constantinus, ή Κωνσταντίνος ο Α' (272-337), αυτός που η Ιστορία ονόμασε “Μέγα”, επηρέασε καταλυτικά τον ρου της παγκόσμιας Ιστορίας, θέτοντας τα θεμέλια της Ευρώπης όπως την ξέρουμε σήμερα. Ο Κωνσταντίνος καθιέρωσε την ανεξιθρησκία, πρωτοστάτησε στο να διατυπωθεί το “Πιστεύω” της χριστιανικής πίστης, καθόρισε την Κυριακή ως ημέρα αργίας, εισήγαγε την “μοναρχία ελέω Θεού”, η οποία αποδείχτηκε -ειτε το θέλουμε, είτε όχι- το πιο ανθεκτικό σύστημα διακυβέρνησης στην δυτική Ευρώπη έως τον 20ο αιώνα!

Ο Μέγας Κωνσταντίνος αναβίωσε το ελληνικό έθνος μετά την μεταφορά της έδρας της αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη. Ξαναζωντάνεψε ο ελληνισμός, ο οποίος επί 500 χρόνια υπό την ρωμαϊκή μπότα είχε “γραικυλοποιηθεί” και ξαναβγήκε στο προσκήνιο μέσα σε μία βυζαντινή αυτοκρατορία, που ελληνοποιείται ραγδαία, θριαμβεύει για 1.000 χρόνια και πέφτει στις 29 Μαΐου 1453.

Συμπληρώνονται φέτος 565 χρόνια από την αποφράδα για τους Έλληνες αυτή ημερομηνία, την οριστική δηλαδή Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, κατάκοπος και καταπληγωμένος, περικυκλωμένος από τους Οθωμανούς, κραυγάζει σαν ήρωας:

“Η Πόλη πάρθηκε και εγώ ακόμα ζω; Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;”

Όμως, η Άλωση ήταν το επακόλουθο μιας μακροχρόνιας και βαθιάς κρίσης που είχε αρχίσει αιώνες νωρίτερα, από τότε που η διαφθορά και οι εσωτερικές έριδες της Αυτοκρατορίας επέτρεψαν “στους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα”.

Από τον 11ο αιώνα, με την νίκη των Σελτζούκων Τούρκων στο Μαντζικέρτ (1071) επί του βυζαντινού στρατεύματος και την κατάληψη λίγο αργότερα της Ιερουσαλήμ, η ισορροπία δυνάμεων άλλαξε δραματικά στον χάρτη της Μέσης Ανατολής. Οι Σταυροφορίες που ακολούθησαν με αφορμή την κατοχή των Αγίων Τόπων από τους “απίστους” ήταν η αρχή για την εχθρότητα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που διέτρεξε όλους τους επόμενους αιώνες.

Στην ουσία, μετά το οριστικό σχίσμα το 1054, η Δύση άρχισε να αντιμετωπίζει το Βυζάντιο ως εχθρικό. Ένα μίσος που δεν έπαψε να υφέρπει επί αιώνες στο συλλογικό υποσυνείδητο των Δυτικο-Ευρωπαίων. Μετά τον έλεγχο του παπικού θρόνου από τους Φράγκους, η Ελληνική Ανατολή έγινε ο αντίπαλος πολιτισμός που “έπρεπε να αποδειχθεί πολιτισμός πλάνης”, μας λέει ο Γιανναράς. Οι Σταυροφορίες σηματοδοτούν την αφύπνιση της Δύσης και την αρχή της σταδιακής εδραίωσης της παγκόσμιας κυριαρχίας της. Αν και το αρχικό σχέδιο των εκκεντρικών Φράγκων φεουδαρχών προέβλεπε την κατάκτηση της Παλαιστίνης, όταν αυτό απέτυχε ...υπήρξαν άλλες “παράπλευρες απώλειες” που πέτυχαν! (όλως τυχαίως;)

Με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης τον Απρίλιο του 1204, με βάση το Ενετικό σχέδιο του Δόγη Δάνδολου, οι Σταυροφόροι έβγαλαν την μάσκα τους, αποκαλύπτοντας το κυνικό τους πρόσωπο, Φράγκοι και Ενετοί συναγωνίστηκαν στην σφαγή, την αρπαγή και την λεηλασία. Κάηκαν στην φωτιά τόσα σπουδαία κτίρια, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Βιλλαρδουΐνος, όσα είχαν οι 3 μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας μαζί. Έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας χάθηκαν, τα μαρμάρινα αγάλματα θρυμματίστηκαν, τα μπρούτζινα τα έλιωσαν, οι Άγιες Τράπεζες των εκκλησιών βεβηλώθηκαν, εξαίσια γλυπτά λεηλατήθηκαν και βρέθηκαν να κοσμούν τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Το Βυζάντιο κατακερματίστηκε.

Το 1204 ήταν το τραγικό αποκορύφωμα της σύγκρουσης Δύσης-Ανατολής και μέσα στα βυζαντινά συντρίμμια προετοιμάστηκε τόσο η τελική Άλωση από τους Οθωμανούς, όσο και η ανάδυση της εθνικής συνείδησης του νέου ελληνισμού.

Οι θρήνοι και οι οδυρμοί των Ελλήνων περίμεναν 8 αιώνες την συγγνώμη του Βατικανού για τα δεινά που μας επέφεραν οι Σταυροφορίες. Αυτή ήρθε με την επίσκεψη του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β' τον Μάϊο του 2001 στην Αθήνα και την συνάντησή του με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Το 2006 ακολούθησε ο πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ', όταν σε μια διάλεξή του στο Ρέγκενσμπουργκ παραδέχτηκε τον συγκερασμό της ελληνικής παράδοσης του ορθού λόγου με την χριστιανική διδασκαλία που έγινε στο Βυζάντιο: “Η εσώτερη σύγκλιση της βιβλικής πίστης με την ελληνική φιλοσοφική αναζήτηση ήταν ένα γεγονός καθοριστικής σημασίας... παραμένει το θεμέλιο αυτού, το οποίο σήμερα ονομάζουμε Ευρώπη”, είπε.

Η ενωτική κωμωδία

Ξαναγυρίζοντας στο “τότε”, θα δούμε ίδια λάθη που γίνονται διαχρονικά στην ελληνική ιστορία να είναι η αιτία όλης αυτής της δραματικής αλυσίδας γεγονότων.

Μια οικογενειακή διαμάχη των διεκδικητών του βυζαντινού θρόνου έδωσε την ευκαιρία στους Σταυροφόρους, με το κάλεσμα του Αλέξιου Άγγελου Δ', να πατήσουν πόδι στο Βυζάντιο. Ανάλογες εσωτερικές έριδες έκαναν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις να φέρνουν Τούρκους στρατιώτες για μισθοφόρους. Όταν οι Παλαιολόγοι προσπάθησαν να ανασυστήσουν την Αυτοκρατορία και να φέρουν βοήθεια από την Δύση, τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Το πάλαι ποτέ κραταιό Βυζάντιο είχε περιοριστεί σε μια Πόλη σκιά της παλιάς της δόξας, φοβισμένη μέσα στα τείχη της και εγκαταλειμμένη από όλες τις Δυτικές χριστιανικές δυνάμεις.

Για το ποια ήταν η κατάσταση παραμονές της Αλώσεως το 1453 μεγάλο ενδιαφέρον έχει η παρουσίαση της ζωής εντός των τειχών της Κωνσταντινούπολης από τον ιππότη Μπερτραντόν ντε λα Μπροκιέρ, έναν από τους πιο οξυδερκείς παρατηρητές του Μεσαίωνα, ο οποίος βρέθηκε εκεί τον Ιανουάριο του 1433:

“Το Πέρα είναι μια μεγάλη πόλη, όπου κατοικούν Έλληνες, Εβραίοι και Γενοβέζοι. Οι τελευταίοι είναι και οι κύριοί του υπό την ηγεσία του Δούκα του Μιλάνου, που αυτοαποκαλείται “Άρχοντας του Πέρα”. Υπάρχει τοποτηρητής (podesta) και άλλοι αξιωματούχοι, που διοικούν την πόλη όπως επιθυμούν. Το εμπόριο με τους Τούρκους ακμάζει... Το λιμάνι είναι το ωραιότερο που έχω δει και νομίζω ότι μπορώ να πω πως είναι και το ωραιότερο από όσα βρίσκονται σε χέρια Χριστιανών, καθώς εκεί χωράνε ακόμα και τα μεγαλύτερα γενοβέζικα πλοία, το ένα δίπλα στο άλλο”.

Ο Σέρβος πολιτικός, διπλωμάτης και ιστορικός Τσέντομιλ Μιγιάτοβιτς (1842-1932) περιλαμβάνει την παραπάνω μαρτυρία στο βιβλίο του “Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: Η τελευταία νύχτα της Πόλης” (Εκδ. Διόπτρα, 2007). Στο σπάνιο αυτό ντοκουμέντο, αυτόπτες μάρτυρες και ιστοριογράφοι της εποχής περιγράφουν πώς η φιλοδυτική (φιλολατινική) πολιτική όσων πίστευαν ότι μια χριστιανική συμμαχία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τους Τούρκους συναντούσε την καθολική άρνηση και οργή των Ελλήνων της Πόλης, που είχαν βγει στους δρόμους εκτοξεύοντας αναθέματα στους προδότες. Το μίσος εναντίον των δυτικών Σταυροφόρων ήταν τόσο σφοδρό “ώστε”, όπως λέει ο Δούκας, “ακόμα κι αν κατέβαινε άγγελος από τον ουρανό και διεμήνυε ότι θα έσωζε την πόλη από τους Τούρκους αν ο λαός δεχόταν την Ένωση με την Εκκλησία της Ρώμης, οι Έλληνες θα αρνούνταν!”.

Από το 1204 και μετά, παραδέχονται έγκριτοι ιστορικοί, όπως ο Στήβεν Ράνσιμαν και ο Άρνολντ Τόϋνμπι, οι Χριστιανοί Δυτικοί, όχι οι Μουσουλμάνοι Τούρκοι, υπήρξαν οι κυριότεροι εχθροί των Ελλήνων.

Η αλήθεια που συνήθως αποσιωπάται είναι ότι, την στιγμή της Άλωσης, το Βυζάντιο -από χρόνια πριν- είχε ήδη παραδοθεί στην Δύση. Οι “ενωτικές” ελίτ, με την πολιτική τους να προσφεύγουν για βοήθεια στις χριστιανικές αυλές της Ευρώπης, είχαν παραχωρήσει τέτοια οικονομικά προνόμια στους Δυτικούς ώστε να έχουν πλήρη ασυδοσία και απαλλαγή από την φορολογία.

Τα “Μνημόνια” της εποχής με τα οποία οι Δυτικοί είχαν λεηλατήσει το Βυζάντιο, αφήνοντάς το ανυπεράσπιστο στον Μωάμεθ, οι ιστορικοί τα αποκαλούν παραπλανητικά “Διομολογήσεις” (Capitulations) ενώ στην ουσία ήταν συνθήκες υποταγής, οικονομικής και πνευματικής, των Ελλήνων, όπως και οι σημερινές “μεταρρυθμίσεις” των Τροϊκανών... Οι Έλληνες του 15ου αιώνα είχαν ήδη υποστεί την Δυτική κατοχή και γνώριζαν πως τα δεινά που έφερε ήταν βαρύτερα από κάθε άλλη. Σήμερα, δυστυχώς, οι μνήμες έχουν εξασθενήσει με τις κατάλληλες μεθοδεύσεις για χρόνια και έτσι συνεχίζεται η αδιέξοδη “ενωτική κωμωδία” με άλλα μέσα.

Δυστυχώς, όμως, η ιδέα ότι κάθε άνθρωπος είναι κατ' εικόναν και καθ' ομοίωσιν του Θεού δεν επικράτησε πολιτικά, καθώς η δυτική κουλτούρα -είτε θρησκευτική, είτε κοσμική-, που κυβερνούσε και κυβερνά τον κόσμο, είναι πάντα μια ολιγαρχική αντίληψη, στην ουσία, βασισμένη στην ταξική αντίθεση των αρπακτικών-κυβερνητών και των ποπολάρων, οι οποίοι σήμερα αποκαλούνται παραπλανητικά η “κοινή γνώμη”.

Αυτή οδηγεί την ανθρωπότητα στα αδιέξοδα και τις σκοτεινές περιόδους, όπως αυτή που μεθοδεύεται και σήμερα στο όνομα μιας “παγκοσμιοποίησης”, που δεν έχει να κάνει τίποτα με τον αληθινό Οικουμενισμό που γνώριζε πρώτος ο κόσμος της Μεσογείου.

Όμως, τα τελευταία χρόνια, το πνευματικό κλίμα στην Ενωμένη Ευρώπη διαφοροποιείται εντυπωσιακά, απομακρυνόμενο σαφώς από την γραμμή Χάντινγκτον και Ντυροζέλ, η οποία περιόριζε τις ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού μόνο στον δυτικό Μεσαίωνα και τον Διαφωτισμό.

Η κρίση της παγκοσμιοποίησης και οι πολιτικές αποτυχίες του ευρωατλαντικού μοντέλου, η πρόσφατη ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, η αμφισβήτηση του μονοπολικού κόσμου και της Νέας Τάξης από τις ανερχόμενες δυνάμεις εκτός του ΝΑΤΟ και η αυξανόμενη συζήτηση για τον στρατηγικό ρόλο της Ευρασίας, στρέφουν την αναζήτηση για την ταυτότητα του μέλλοντος της Ευρώπης προς την πολιτικοθρησκευτική παράδοση του Βυζαντίου!

Επιβεβαιώνεται έτσι το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον πολλών διανοουμένων για την βυζαντινή παράδοση και για την επαναξιολόγηση του Βυζαντίου, στα πλαίσια της κοινής ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Και ενώ το πνευματικό κλίμα στην Ευρώπη φαίνεται να αλλάζει -συν το γεγονός της επαναφοράς στην ημερήσια διάταξη του ρόλου των εθνικών παραδόσεων-, στην χώρα μας κυριαρχεί η ιστορική σύγχυση, το αυτομαστίγωμα και η εθνο-μηδενιστική άποψη, η οποία προσπαθεί να απαξιώσει την βυζαντινή παράδοση του “μεσαιωνικού” Ελληνισμού. Την ώρα που όλοι, σε Ανατολή και Δύση, υποκλίνονται μπροστά μας ως τους κύριους και αυθεντικούς κληρονόμους της.

Όπως την εποχή της Άλωσης το ζήτημα της ειρήνης ήταν επίκαιρο, έτσι και σήμερα έχουμε τρομερούς πολέμους που μαίνονται ή υποθάλπονται για να ξεσπάσουν στην Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία, την Ανατολική Ευρώπη, την Αφρική και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη. Και είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να μελετήσουμε τον μηχανισμό της ιστορίας και να βρούμε τα σωστά κλειδιά για το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτή την απειλή, με τις δυνατότητες μαζικής καταστροφής να είναι τώρα πιο επικίνδυνες από ποτέ στο γνωστό παρελθόν.

Το πού θα καταλήξει πάλι η ιστορία και μέσα από ποιο δρόμο είναι αυτή την ώρα το ζητούμενο. Όμως, η αναγέννηση του ελληνισμού, αν ακόμα μπορούμε να μιλάμε γι' αυτό, δεν γίνεται να καταλήξει πουθενά, αν λησμονήσουμε την Καθ' Ημάς Ανατολή και την Κωνσταντινούπολη.

Υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη;

Το να δοθεί απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, είναι από τη μία εύκολο και συγχρόνως εξαιρετικά πολύπλοκο.
Στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιφέρεια,  έχουμε συνεχώς εντάσεις, αναταραχές και πολέμους. Ιδιαίτερα η γη της Παλαιστίνης, η οποία βρίσκεται συνεχώς σε αναταραχή και πόλεμο.
Κάνοντας μια μικρή, ιστορική αναδρομή, παίρνουμε ως αφετηρία τη 2^α Νοεμβρίου του 1917 με τη Διακήρυξη του Μπάλφουρ, όταν ο επικεφαλής της Βρετανικής διπλωματίας  Άρθουρ Μπάλφουρ, υπέγραψε κείμενο με το οποίο, η Βρετανία συναινούσε στην ίδρυση Εθνικής Εστίας του Εβραϊκού λαού στη γη της Παλαιστίνης. Η αρχή του Παλαιστινιακού δράματος  μόλις ξεκινούσε.
Στις 18 Απριλίου του 1920, στη συνδιάσκεψη του Σαν Ρέμο της Ιταλίας, επεβλήθη το αποικιοκρατικό μοίρασμα της Μέσης Ανατολής  (οι Γάλλοι αποκτούσαν τον έλεγχο της Συρίας και οι Βρετανοί της Παλαιστίνης). Οι Βρετανοί ανέλαβαν την ευθύνη να δημιουργήσουν στη χώρα οικονομική,  διοικητική και πολιτική κατάσταση η οποία, θα εγγυάτο την εγκαθίδρυση Εθνικής Εστίας για τον Εβραϊκό λαό.
Μετά το Ολοκαύτωμα, επιταχύνθηκε η μετανάστευση Εβραϊκών πληθυσμών στην Παλαιστίνη, ενώ ταυτόχρονα, άρχισαν να οργανώνονται  Σιωνιστικές, ένοπλες ομάδες.
Μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία αποδυναμωμένη αποχωρούσε από τις αποικίες της. Αδύναμη να κρατήσει ισορροπίες μεταξύ Αράβων και Εβραίων, ζήτησε από τον ΟΗΕ το 1947 να αποφασίσει για την κατάσταση στην Παλαιστίνη.  Ο ΟΗΕ κατέθεσε δύο σχέδια, το πρώτο διαιρούσε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη (Αραβικό 42,88% – Εβραϊκό 56,47%). Το δεύτερο, προέβλεπε την Ομοσπονδιακή ένωση των δύο κρατών και την άσκηση κοινής εξωτερικής, αμυντικής πολιτικής. Η Εβραϊκή πλευρά αποδέχεται το 1^ο σχέδιο, οι Άραβες απορρίπτουν και τα δύο, αντιδρώντας στην εφαρμογή των νέων, ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Στις 29 Νοεμβρίου του 1947, η Γ.Σ του ΟΗΕ με ψήφους 33 υπέρ και 13 κατά (η Ελλάδα μέσα σ’ αυτές) και 10 αποχές, ψήφισε το 1^ο σχέδιο. Εκείνη τη χρονική στιγμή, οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν τα 2/3 του πληθυσμού και κατείχαν το 93% του εδάφους .
Στις 14 Μαΐου του 1948, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ανακηρύσσει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η ημέρα εκείνη ονομάζεται από τους Παλαιστίνιους,  ΝΑΚΜΠΑ (καταστροφή). Τότε, λοιπόν, ξεκινάει ο Αραβοϊσραηλινός  πόλεμος  για την “ανεξαρτησία” του νεοσύστατου Σιωνιστικού κράτους εναντίον της Συρίας, Αιγύπτου, Ιορδανίας, Λιβάνου και Ιράκ. Πόλεμος χαμένος, εξαιτίας των μεταξύ τους διενέξεων, με αποτέλεσμα 800.000 χιλ. Παλαιστίνιοι να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς  και την απώλεια Παλαιστινιακών εδαφών πέραν της απόφασης του 1947, η οποία  δεν αποτυπώθηκε ποτέ στο χάρτη που συνολικά, έφτασε στο 78% .
Από τότε, το Ισραήλ συνεχίζει ακατάπαυστα την επιθετική του πολιτική,  με την κατάσχεση όλο και περισσότερης Παλαιστινιακής γης, μεταθέτοντας… συνεχώς τα σύνορα, εντείνοντας τη δημιουργία  επικοιστικών οικισμών.
Οι έποικοι πριν τη συμφωνία του Όσλο ήσαν 50.000 χιλ. και τώρα, υπερβαίνουν τους 850.000 χιλ. Όλα αυτά τα χρόνια, το Ισραήλ εξαπολύει γενοκτονικές επιθέσεις κατά των Παλαιστινίων. Τελευταία, πρόσφατη θηριωδία της Σιωνιστικής, πανίσχυρης, πολεμικής  μηχανής, ήταν οι σφαγές που διέπραξε στη Γάζα, με στόχο την καταστολή των κινητοποιήσεων των χιλιάδων κατοίκων της, στα ανατολικά, στα σύνορα, στο φράχτη που τη χωρίζει με τα εδάφη του Ισραήλ, στη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής (που έχει ξεκινήσει από τις 30 Μαρτίου) όπως την έχουν ονομάσει, αλλά και λόγω της προκλητικής απόφασης των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ.
Σχεδόν 100 νεκροί και 4.000 χιλ. τραυματίες εκ των οποίων, πάρα πολλά παιδιά και γυναίκες. Από αυτούς, σχεδόν 1.500 βαριά τραυματισμένοι χωρίς καμία ιατρική βοήθεια και με τους Σιωνιστές να τους απαγορεύουν την έξοδο από τη Γάζα!…
Μέσα στα μέτρα καταστολής του Ισραήλ, είναι η μη υδροδότηση των Παλαιστινιακών εδαφών, η ελλιπής ηλεκτροδότηση και η διακοπή της τροφοδοσίας. Τον προηγούμενο μήνα, στις φυλακές του Ισραήλ ήταν έγκλειστοι 6.036 χιλ Παλαιστίνιοι, πολιτικοί κρατούμενοι, ανάμεσά τους 304 παιδιά ηλικίας 7-8 χρόνων (μόλις 65, είναι πάνω από 16 χρονών) … Ειρήνη για το Ισραήλ σημαίνει το τέλος της Παλαιστίνης…!
Η πολιτική των ΗΠΑ και των συμμάχων της έχει βάλει φωτιά στην ευρύτερη περιοχή. Η Αραβική Άνοιξη, “δημιούργημα των ιμπεριαλιστικών, αποικιοκρατικών δυνάμεων της Δύσης”, έγινε η αιτία μιας χαοτικής και ασταθούς κατάστασης για τις χώρες της περιοχής (Ιράκ-Λιβύη-Συρία-Υεμένη κ.λ.π.). Στη Συρία – με την ελπίδα ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης του Προέδρου της  Μπασάρ αλ Άσαντ – δημιούργησαν, εξόπλισαν, εκπαίδευσαν και έως τώρα, ακόμα  συντηρούν το δολοφονικό μέτωπο τρομοκρατικών δυνάμεων (όπως Isis, Al Nusrah Front κ.ά).
Στο Συριακό έδαφος, διεξάγεται ένας πόλεμος  σκληρός, με το λαό να πολεμά στο πλευρό της νόμιμης κυβέρνησης, υπερασπιζόμενος την ελευθερία του, την εθνική του κυριαρχία και ανεξαρτησία και τις κοινωνικές-οικονομικές του κατακτήσεις, που ήταν αξιοζήλευτες σε όλον τον Αραβικό κόσμο για την οριζόντια διάχυση των ωφελημάτων στο κοινωνικό σύνολο. Ο λαός της Συρίας δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον πόλεμο! Στο πεδίο της μάχης επιχειρεί μαζί με τη συμμαχία της νίκης που είναι Ρωσία-Συρία-Ιράν-Χεζμπολλάχ-Παλαιστίνη! Ήδη αυτή η συμμαχία, έχει κερδίσει τον πόλεμο και απομένουν λίγοι θύλακες αντίδρασης!!! Στην πρόσφατη αναμέτρηση, στα Υψώματα του Γκολάν, το Ισραήλ έχασε δεκάδες στρατιώτες κι έναν στρατηγό του, μετά την πυραυλική επίθεση που δέχτηκε από το Ιράν και τη Χεζμπολλάχ, αδρανοποιώντας τα υπερσύγχρονα, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά του συστήματα.
Ας θυμηθούμε ότι το 2006, όταν το Ισραήλ είχε καταλάβει το Λίβανο, η Χεζμπολλάχ  νίκησε κατά κράτος τα Ισραηλινά στρατεύματα, εκδιώκοντάς τα και ελευθερώνοντας τη χώρα τους! Το δυτικό σχέδιο διάλυσης-καντονοποίησης κυρίαρχων κρατών στην περιοχή και η ποδηγέτησή τους από τον μαύρο άξονα, δείχνει την αποτυχία του…!
Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε εμείς, μέσα σ’ αυτή τη ρευστή, γεωπολιτική πραγματικότητα… Ποια είναι η θέση μας και πως υπερασπιζόμαστε τη χώρα μας. Μην ξεχνάμε, ότι βρισκόμαστε στον ευρύτερο, γεωπολιτικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου με άμεση επιρροή από τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή… Το νέο θέρετρο επιχειρήσεων δεν θα είναι μόνο το Ιράν, αλλά ίσως και η χώρα μας, επισείει τους ίδιους κινδύνους!… Τα γεγονότα των τελευταίων ειδικά μηνών, δείχνουν ότι η συνεχής Τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα, δεν είναι καθόλου για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό του Τουρκικού λαού έναντι των τεράστιων, εσωτερικών προβλημάτων που βιώνει…  Ο Ερντογάν απείλησε στη Συρία τους Κούρδους και εισέβαλε στο Αφρίν εξυπηρετώντας τόσο τα σχέδια του, όπως και των Νατοϊκών, για την Εγγύς Ανατολή! Είναι εκτός πραγματικότητας, η δήθεν ρήξη του με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Οι επιλογές της Ελληνικής κυβέρνησης, πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα – ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ – μόνο προβλήματα στοχοποίησης και εθνικούς κινδύνους,  εγκυμονούν. Η θέση της Ελλάδας ήταν και είναι με τους λαούς της Ανατολής. Η Ελλάδα ήταν πάντα ο φάρος του δίκαιου, της ειρήνης και της ηθικής! Γι αυτό καταφέραμε να επιβιώσουμε μέχρι σήμερα, κερδίζοντας το σεβασμό και την εκτίμηση εχθρών και φίλων. Εθνικά δράματα (γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού-Μικρασιατική Καταστροφή-Κύπρος κ.ά) έχουμε ζήσει αρκετά, γι αυτό είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Παραμένοντας στο Νατοϊκό- Ιμπεριαλιστικό, μαύρο άξονα, όχι μόνο δεν υπάρχουν οφέλη αλλά, οι εθνικές καταστροφές που θα υπάρξουν, θα είναι ασύλληπτες…! Η ανατροπή είναι στο χέρι μας!!!
Μία φράση, που άκουσα από τον επικεφαλής του Ινστιτούτου Αλ Κουντς (Al Quds), από το πρόσφατο ταξίδι μου στο Λίβανο, δίνει το στίγμα του αγώνα των Παλαιστινίων για μία ελεύθερη πατρίδα: Δεν θα υποκύψουμε ποτέ! Το πόδι μας πατάει ελαφρά, γιατί κάθε βήμα μας πατάει σε κόκκο άμμου που είναι ποτισμένος με το αίμα των αδερφών μας!!!


Διονύσης Φλαμιάτος 
αναλυτής διεθνών οικονομικών σχέσεων και μέλος του Π.Σ της ΛΑ.Ε.