Η νέα κατάσταση στη χώρα
Με σταθμό τη συμφωνία των Πρεσπών που συνιστά προοίμιο επαναδιευθέτησης των βόρειων συνόρων της χώρας και απαρχή το Euro-group του Ιουνίου όπου συνομολογήθηκε η πορεία προς μια νέα χρεοκοπία, διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση, με κάθε στοιχείο προηγούμενης «κανονικότητας» να έχει διαρραγεί και τις εσωτερικές αντιστάσεις να έχουν τρωθεί.
Με όσα συμφωνήθηκαν σε βάρος της χώρας στις Πρέσπες όπως και την συνακόλουθη μετατροπή της περιοχής σε πολεμικό προγεφύρωμα με στρατηγικό βάθος την Ρωσία και την Αν. Μεσόγειο, ανοίγει το κεφάλαιο μιας νέας επέμβασης της Δύσης. Με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται, υπό τη διεύθυνση των ΗΠΑ και Γερμανίας, ένα «γεωπολιτικό μνημόνιο» για την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, και της Σερβίας, και την πολτοποίηση και ανάφλεξη της Βαλκανικής.
H παράδοση εθνικής κυριαρχίας στον σκληρό της πυρήνα, στο όνομα, τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό, αποτελεί βήμα προς την εκχώρηση εδαφικής κυριαρχίας. Εκχώρηση η οποία πιστοποιείται από το ότι η κυβέρνηση σπεύδει παράλληλα να εγκαταστήσει νέες βάσεις στο έδαφος της χώρας. Σπεύδει να εντάξει την Ελλάδα στην «πρώτη γραμμή» του Ευρωατλαντικού μετώπου, εκχωρώντας την ως εργαλείο για την αλλαγή των συνόρων στην περιοχή και αναλώσιμο υλικό στη «μεγάλη σταυροφορία της Δύσης» για τον έλεγχο της Ευρασίας.
Πρόκειται για εξελίξεις οι οποίες προστίθενται στη δέσμευσή της για επανέναρξη του διαλόγου με την Τουρκία επάνω σε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, όπως προέβλεπε η συμφωνία του Ελσίνκι, και ολοκληρώνουν προς Βορρά την «φινλανδοποίηση» της χώρας. Επαναφέρουν την Ελλάδα οργανικά στην περίοδο του «ιδού ο στρατός σας» και στη τάξη του «αθλιέστατου προτεκτοράτου». Την απομονώνουν συγχρόνως από κάθε έρεισμα στην διεθνή σκηνή και της αφαιρούν – κατ’ αντιστοιχία με το ΄74 στην Κύπρο - κάθε αμυντικό δόγμα, καθιστώντας την έρμαιο του «Ανήκομε στην Δύση» και του κλιμακούμενου επικίνδυνα - ιδίως από το 2.016 - τουρκικού επεκτατισμού. Ποτέ η Ελλάδα και ο ελληνισμός δεν βρέθηκαν σε δυσχερέστερη θέση απ’ την σημερινή.
-Πρόκειται για την κατάληξη ενός κύκλου ο οποίος άνοιξε με την συμφωνία του Ελσίνκι και την αποδοχή του σχεδίου Ανάν και συνοδεύτηκε απ’ την απαγόρευση και αποβολή - κάτω από μία ευρύτερη συναίνεση - των εθνικών θεμάτων από τον πολιτικό αγώνα. Απαγόρευση, η οποία απετέλεσε, μαζί με την «ισχυρή Ελλάδα» του Μάαστριχτ, την βάση για την κατίσχυση των μνημονίων και την υποδούλωση της χώρας, και γίνεται τώρα προσπάθεια να επενδυθεί με «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά με το εκπορευόμενο από τα επιτελεία της Παγκοσμιοποίησης (Χ. Κλίντον, Μακρόν κλπ.) αφήγημα του «αγώνα κατά του εθνικισμού και λαϊκισμού».
-Πρόκειται κυρίως για γεγονότα τα οποία αποτελούν επακόλουθο της εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και της μαζικής φτωχοποίησης και έσχατης κοινωνικής αδικίας που εφαρμόζονται απ’ το 2.010 στον τόπο. Γεγονότα που αποτελούν συνέχεια του «μνημονιακού άξονα» της κατεδάφισης του κοινωνικού - οικονομικού ιστού και της εκ των έσω, ολικής αποδόμησης της χώρας ο οποίος, απ’ το Eurogroup του Ιουνίου πήρε μια τελική διαμόρφωση. Χάριν των «πλεονασμάτων» μαμούθ που ζητούσαν οι δανειστές για τη καταβολή των τόκων, και μέσω της καρατόμησης των δημοσίων επενδύσεων και της οριστικής εξόντωσης του «μικρού και μεσαίου μεγέθους» της ελληνικής Οικονομίας, ανανεώθηκε στην κατεύθυνση μιας νέας χρεοκοπίας.
Βρισκόμαστε πλέον σε μια «νέα κατάσταση» η οποία συμπυκνώνεται στο ερώτημα της συνέχειας και συνοχής του ελληνικού «έθνους - κράτους», ή της αποδόμησης και κατακερματισμού του, μαζί με τις ενσωματωμένες λαϊκές κατακτήσεις και παρακαταθήκες δεκαετιών, στον ολετήρα της Παγκοσμιοποίησης και μιας «νέας τάξης πραγμάτων» στην περιοχή μας. Στον ολετήρα των οικονομικών και γεωπολιτικών απαιτήσεων του Ευρωατλαντισμού και του εκκολαπτόμενου «σύγχρονου ολοκληρωτισμού» και εκφασισμού που τον ακολουθεί.
Η σημερινή Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της εξάρτησης και της υποτέλειας στη νεοαποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αν με το ΄21 έγινε η αρχή και με την Εθνική Αντίσταση υπήρξε ένα έπος νεοελληνικής παλιγγενεσίας, βρισκόμαστε τώρα στην καμπή της ιστορίας μας.
-Αυτό που διακυβεύεται είναι αν η Ελλάδα και η Κύπρος επιβιώσουν ως αυτοκαθοριζόμενες διεθνείς οντότητες. Ο εν εξελίξει κίνδυνος είναι να συνθλιβούν σε μια πολυεθνική Βαλκανική Περιφέρεια της γερμανοκρατούμενης Ε. Ένωσης, με τον σύγχρονο διαμελισμό του τόξου «Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη», υπό τη συγκυριαρχία του ΝΑΤΟ και του τουρκικού σοβινισμού.
-Αυτό που διακυβεύεται είναι ο ίδιος ο «κοινωνικός ιστός». Ό εν εξελίξει κίνδυνος είναι η συνδυασμένη οικονομική - παραγωγική και δημογραφική - πολιτισμική κατάρρευση (122.000 γεννήσεις λιγότερες και 68.000 θάνατοι περισσότεροι την τελευταία εξαετία) και η μεταλλαγή του.
Η μεταλλαγή στις πρόνοιες κάτεργου - ειδικής Οικονομικής Ζώνης του Ευρωπαϊκού Βορρά και απονεκρωμένης, αφελληνισμένης κοινωνίας των γκέτο, με επιπρόσθετη αποστολή τη συγκράτηση και διαλογή μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού …η γενικότερη μεταλλαγή στις νόρμες της «πολύπολιτισμικής κοινωνίας», και το πρότυπο του πολίτη - υπηκόου των πολυεθνικών.
-Βιώνουμε μια πρωτοφανή κατάσταση που δεν έχει μεταπολεμικό ανάλογο, η οποία συμπυκνώνεται στον ταυτόχρονο οικονομικό αποδεκατισμό της εργατικής και της μεσαίας τάξης, κάτω από μια διατεταγμένη πορεία χρεοκοπίας της χώρας. Με τον δείκτη αποταμίευσης των νοικοκυριών να καταγράφει αδυναμία κάλυψης των βασικών βιοτικών αναγκών! Με τη νεολαία στο δρόμο του οικονομικού πρόσφυγα (400.000 στα τελευταία 6 χρόνια), ή της επισφάλειας, ενός… «πρόσφυγα στον ίδιο του τον τόπο!». Και με ακόμη χειρότερες προοπτικές.
Κι αυτή η κατάσταση δεν ανασκευάζεται με το success story που εκφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να διασωθεί εκλογικά και το επιβεβαιώνουν οι Βρυξέλες επιδιώκοντας να συγκαλύψουν, μαζί με το βάλτωμα σε Ιταλία και Αγγλία, το ηχηρό ελληνικό ναυάγιο. Είναι όμως μια κατάσταση που για τους «κάτω», δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Ή θα ανατραπεί, ή θα καταχωρηθεί στη συνείδηση του λαού με την αποδοχή μιας συντριπτικής ήττας. Χρειάζεται μια τομή!
-Βιώνουμε μια πορεία που δεν έχει όμοιά της στον Δυτικό κόσμο και δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την λογική των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» που εφαρμόζονται στις μητροπόλεις της Δύσης, ή την επιτροπεία. Υπακούει σε κανόνες αποικιοκρατίας και σε κατεξοχήν πολιτικούς όρους. Υπαγορεύεται από πολιτικές ολικής απαλλοτρίωσης μιας χώρας – κράτους και διάσπασής του σε «κοινότητες» υπό την ισχύ του Ευρωπαϊκού Βορρά και του γερμανικού εθνικισμού.
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και εκφασισμός δεν στηρίζεται στα σύμβολα του παρελθόντος. Κρύβεται στο ιδεολόγημα της Παγκοσμιοποίησης και της αναίρεσης των συνόρων (soft brake), επιτυγχάνοντας την εκ βάθρων κατάλυση (δόγμα του σοκ!) των δικαιωμάτων των λαών, και δοκιμάζεται στη περιφέρεια της Ε. Ένωσης με «υπόδειγμα» και σημείο αναφοράς τη χώρα μας.
Εδώ εντοπίζεται το πολιτικό πρόβλημα κι από εδώ απορρέει η απαίτηση του αιτήματος της λαϊκής - εθνικής απελευθέρωσης και η σύμπτωσή του με το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι απέναντι στη σύζευξη των δύο αυτών αιτημάτων και την δυναμική που μπορεί να προσδώσει στο λαό, συνασπίζονται σήμερα και ενοποιούνται όλες οι μερίδες του ελληνικού αστισμού και του πολιτικού συστήματος της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Αυτήν την προοπτική θέλουν να πλήξουν με το εφεύρημα του - υπέρ πάντων - αγώνα κατά του «εθνικισμού και λαϊκισμού». Χρειάζεται επομένως να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας. Χρειάζεται μια νέα αρχή!
Κανένα βήμα ανάταξης των αγώνων δεν θα υπάρξει, εάν δεν απαντηθεί η στρατηγική της υποδούλωσης και διαμελισμού και κανένα βήμα δεν θα υπάρξει εάν δεν στοιχειοθετείται η απάντηση αυτή στην απαίτηση των οικονομικών δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του λαού… Εάν δεν υπάρξει ένα ισχυρό λαϊκό ρεύμα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της χώρας.
-Αν δεν τεθεί προγραμματικά ο παλλαϊκός στόχος της απελευθέρωσής της απ’ την ιμπεριαλιστική κατοχή και το πολιτικό σύστημα που την προσκάλεσε και την υπηρετεί και δεν υποστηριχτεί από μια ανεξάρτητη διεθνή πορεία της χώρας, ικανή να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητές της - έναντι όλων - στον, διαμορφωμένο ήδη σήμερα πολυκεντρικά, Κόσμο.
-Αν δεν τεθεί το πρόταγμα της ανάκτησης της κυριαρχίας της, και δεν υποστηριχτεί από την ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής της πολιτικής και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα για άσκηση διαφορετικής πολιτικής. Να υπάρξει, στην πορεία της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, η προϋπόθεση της διάσωσης και οικονομικής ανόρθωσης του λαού και της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης του τόπου.
Σε αυτό το σημείο, στο κενό συνολικής απάντησης στην αποικιοκρατική κατοχή και στην διαίρεση αντιμνημονιακών - αντινεοφιλελεύθερων κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να της αντιπαρατεθούν για τη δημιουργία ενός, παλλαϊκής απεύθυνσης, ικανού να αποτελέσει αντίπαλο δέος Μετώπου, βρίσκονται οι αιτίες της κάμψης των αντιστάσεων και του «κινήματος του ΟΧΙ».
Κι αυτό, γιατί η αναδίπλωση του λαού δεν σχετίζεται με ενσωμάτωσή του στα δόγματα της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της ευρωενωσιακής κατοχικής πορείας. Αφορά την κάμψη του φρονήματος ύστερα από την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γενικότερο κενό από την υποχώρηση δυνάμεων με «αντισυστημική αναφορά», με δεσπόζουσα την συναίνεση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο «non patrie» και τις πρόνοιες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Σε αυτό το σημείο, στο κενό αντιπαράθεσης στις τέσσερες ελευθερίες του Μάαστριχτ (διακίνησης κεφαλαίων, προϊόντων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού), που αποτελούν το πολιτικό όχημα της αντιλαϊκής - ταξικής επέλασης, οφείλεται και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Εδώ, όπως και στην υιοθέτηση του «φιλελεύθερου δικαιωματισμού», που συμπλέει με το Θατσερικό δόγμα: «δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνον άτομα», και στην υιοθέτηση των «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στις επεμβάσεις της Δύσης και σε χώρες που αντιστέκονται, όπως η Συρία, βρίσκονται οι αιτίες της παραπάνω εξέλιξης. Όχι σε κάποια… μεταφυσική αναζωπύρωση, παρωχημένων ήδη απ’ τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών, εθνικισμών.
Όπως διαφαίνεται απ’ την έκταση της αντίθεσης στην συμφωνία των Πρεσπών, ένα σημαντικό κενό αντιπαράθεσης εμφανίζεται και στη χώρα μας. Ένα μεγάλο μέρος του λαού αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση δεν εξαντλείται στην οικονομική του θέση, κατευθύνεται στο δικαίωμα για «ελευθερία και πατρίδα» και στον «τρόπο του βίου» του! Απειλεί να τον καταστήσει εν δυνάμει ανέστιο και νομάδα ανάμεσα σε κατασκευασμένες μειονότητες, γκρίζες ζώνες και εποικισμούς, όπως διαπράττεται από το τρίγωνο ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας σε ολόκληρη την ευρύτερη της Ελλάδας περιοχή από την Ουκρανία και το Κόσσοβο, έως την Λιβύη, την Κύπρο και την Συρία.
Είναι ενδεικτικό για το ποια είναι τα ερωτήματα και το πώς ενοποιείται το εθνικοδημοκρατικό με το κοινωνικοταξικό αίτημα σήμερα στη χώρα, ότι σύσσωμοι οι εγχώριοι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ και της Καγκελαρίας ξιφουλκούν κατά της παλλαϊκής αντίθεσης στη συμφωνία των Πρεσπών. Την αποτιμούν ως υπέρτατο κίνδυνο και την συκοφαντούν ως ακροδεξιά, με τη συγχορδία των συστημικών ΜΜΕ και ενός εσμού επιδοτούμενων διανοούμενων και ακαδημαϊκών.
Ο ίδιος μηχανισμός, δρώντας ως «ιδεολογικό παρακράτος», επιδίδεται συστηματικά στην απαξία του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού, με προέχουσα την απαξία της αντιστασιακής μας ιστορίας. Στις Πρέσπες συμφώνησαν και την αλλαγή των σχολικών βιβλίων της ιστορίας! Επιχειρούν να σβήσουν την ιστορική συλλογική μνήμη για να εδραιώσουν την υποδούλωση της χώρας… «Η νέα ιστορία» - λένε - «θα πρέπει να προβάλλει τις συγκρούσεις που υπονομεύουν τον σκληρό πυρήνα της εθνοκεντρικής μας ιστορίας». Η ιστορία της καθημερινής ζωής - συνεχίζουν - «πρέπει να προκρίνεται έναντι της αναφοράς σε επικά γεγονότα…»
Η ελληνική ιστορία και πολιτισμική παράδοση συνιστούν μέγα εμπόδιο γιατί αποτελούν αντίλογο σ’ ένα ενδωελληνικό φαινόμενο. Στην εξάρτηση και στην ιδεοληψία των αστών διανοουμένων και πολιτικών, που θέλουν - από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους - τον ελληνικό λαό υποταγμένο, πάση θυσία, και αφομοιωμένο στη δυτική κουλτούρα και τον κοσμοπολιτισμό.
Η πορεία προς τη νέα χρεοκοπία και το κομβικό σημείο των εξελίξεων
Η ελληνική Οικονομία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση απ’ την έναρξη των μνημονίων. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στα 360 δις ευρώ αυξημένο κατά 10% από το 2010, και αυξημένο κατά 71 μονάδες σε ποσοστό, σε σχέση με το ΑΕΠ από το 2010! (129% ΑΕΠ το 2010, 200% ΑΕΠ σήμερα, ενώ το 56% έχει δημιουργηθεί την περίοδο του Ευρώ). Οι αξίες των πάσης φύσης περιουσιακών στοιχείων μειώθηκαν κατά 40%, το επίπεδο των αμοιβών μειώθηκε στο 60% και των συντάξεων έως και 40%!
Η κατεστραμμένη αγορά από την πτώση της ζήτησης, μαζί με την υψηλή φορολογία και το υ-ψηλό κόστος δανεισμού, έχουν μηδενίσει την ανταγωνιστικότητα καθιστώντας αδύνατες τις επενδύσεις, παρά τη δραματική μείωση του εργατικού κόστους.
Η αύξηση του λόγου μη εξυπηρετούμενων προς εξυπηρετούμενα δάνεια, αποτέλεσμα κι αυτό των μνημονίων, καθιστά και το ιδιωτικό χρέος εξαιρετικά προβληματικό, με τις τράπεζες να αδυνατούν πλέον πλήρως να υπηρετήσουν το λόγο της ύπαρξής τους στο οικονομικό σύστημα!
Η μείωση της ζήτησης και η στροφή στις εξαγωγές βελτίωσαν σημαντικά το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, το οποίο παρουσιάζεται σχετικά ισοσκελισμένο, μειώνοντας τις δανειακές ανάγκες. Ωστόσο το ύψος αυτών των δαπανών παραμένει υψηλότατο προκειμένου να εξυπηρετούνται τα υπάρχοντα χρέη, ενώ οι ελαφρύνσεις κι επιμηκύνσεις που αποφασίστηκαν στο Euro-group τον Ιούνιο ήταν αμελητέες.
Οι «ελαφρύνσεις» είχαν σκοπό τη σχετική διασφάλιση των δανειστών στην αποπληρωμή του χρέους. Για τον λόγο αυτό επιβλήθηκαν τα πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία πέραν της αποτροπής του δημοσίου να επενδύσει σε υποδομές (17% μείωση των δημοσίων επενδύσεων στο Προϋπολογισμό του 2019) και παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, επιβάλλουν τη συντήρηση πολύ υψηλής φορολογίας. Με το τρόπο αυτό επιτείνονται και τα ελλείμματα του ιδιωτικού τομέα, με συνέπεια κάθε εκδοχή ανάκαμψης να αποτελεί προεκλογική φενάκη.
Επομένως, εφ’ όσον εξαντληθεί τους επόμενους 20 μήνες το περίφημο «μαξιλάρι» ρευστότητας, για να εξυπηρετηθούν τα δάνεια θα χρειαστεί νέος δανεισμός… Θα χρειαστεί ή να καταφύγουμε στις αγορές καταβάλλοντας πολύ υψηλότερα επιτόκια και καθιστώντας μια νέα χρεοκοπία αναπότρεπτη, ή να προσφύγουμε στους «θεσμούς» με πιθανή ακόμη και την «αποβολή» από την ευρωζώνη, με δικούς τους όμως ακόμη πιο επαχθείς - καταστροφικούς όρους (επιβολή ελεγχόμενου από την ΕΚΤ παράλληλου, κατοχικού νομίσματος κ.ά.)
Λόγω αυτών των εξελίξεων και του κενού που επιδρά παραλυτικά στον πολιτικό αγώνα θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει μια πραγματική συμβολή. Να ξεκινήσει μια διαδικασία διαλόγου και Κοινής Δράσης του δημοκρατικού - πατριωτικού χώρου με σκοπό να ενοποιήσει κινηματικά τον χώρο.
Να εκτοπίσει οριστικά την ακροδεξιά πατριδοκαπηλεία και να φέρει στο προσκήνιο μια αναγκαία, όσο λίγες φορές, δυναμική. Να δημιουργήσει γεγονότα μετατόπισης του πολιτικού άξονα στην κατεύθυνση ανάδειξης μιας νέας «φιλικής εταιρίας», ενός σύγχρονου «ασυμβίβαστου ΕΑΜ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου