Το Δόγμα «ΤΙΝΑ» και η Ελλάδα

Αιτίες και μύθοι της ελληνικής χρεωκοπίας

 

“Πάντ’ ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου”

(Διονύσιος Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην δυτική πολιτική κονίστρα εμφανίστηκαν διάφορα δόγματα με σκοπό την κατοχύρωση των προνομίων των νικητών και την καταστολή των λαϊκών κινημάτων. Από το Δόγμα Τρούμαν, για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του κομμουνισμού σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέχρι το Δόγμα Αϊζενχάουερ, για την επέκταση της αμερικανικής βοήθειας στην Μέση Ανατολή, ήταν η πρώτη προσπάθεια για την αμερικανική επικυριαρχία να εξασφαλίσει ζωτικούς χώρους. Η Ελλάδα ήταν από τους πρώτους στόχους αυτής της επιχείρησης εξ αιτίας τόσο της γεωγραφικής της θέσης, όσο και της πολιτικο-οικονομικής της κατάστασης.

Έπεσαν πολλά «πακέτα» δολλαρίων για να διορίζονται κυβερνήσεις-τοποτηρητές, να πληρώνονται ρουφιάνοι από τα ρετάλια του χιτλερισμού, να εξαγοράζονται πολιτικοί, στρατιωτικοί και πνευματικοί παράγοντες ώστε να «τσιμεντώσουν» όλοι μαζί το δόγμα του «ανήκομεν στην Δύση» και να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα και την διάθεση για ανεξαρτησία του λαού τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Μετά την πτώση της Χούντας και την προδοσία της Κύπρου, με την συμπαιγνία του ΝΑΤΟ, το μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό κατεστημένο, προκειμένου να μην διαταράξει την δυτική τάξη πραγμάτων, στηρίχτηκε στο δόγμα «Η Κύπρος είναι μακριά» και εναπόθεσε τις τύχες των διεθνών σχέσεων της χώρας και την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής στο ιδεολόγημα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Η ένταξη στην ΕΟΚ επίσημα χαρακτηρίστηκε σαν ανάγκη για την κατοχύρωση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Από τότε άρχισε και ο ραγδαίος εκφυλισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής οικονομίας που, παρά τις κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες, καθόρισε δεσμευτικά την μελλοντική κατάσταση της χώρας στην διεθνή σκακιέρα.

Η κατάσταση αυτή εμπεδώθηκε με την επέλαση της Παγκοσμιοποίησης και των συναφών δογμάτων της: το νεοφιλελεύθερο δόγμα ΤΙΝΑ –ότι οι ανοιχτές αγορές και τα ανοιχτά σύνορα είναι μονόδρομος, το δόγμα του «πολυπολιτισμού» και της «πολιτικής ορθότητας» που διέβρωσαν το λαϊκό φρόνημα και την αίσθηση της ιστορικής ευθύνης των Ελλήνων πολιτών απέναντι στον εαυτό τους και τον τόπο.

Έτσι φτάσαμε στην σημερινή χρεωκοπία και στην εικόνα της Ελλάδας ως «αποτυχημένου κράτους» στον διεθνή ορίζοντα.

Οι μύθοι της Παγκοσμιοποίησης

Τέσσερις μύθοι έχουν κτιστεί γύρω από την Παγκοσμιοποίηση, τους οποίους είχε επισημάνει, μεταξύ άλλων, και ο αείμνηστος Κώστας Βεργόπουλος. “Ο πρώτος και βασικότερος μύθος αφορά την ειρήνη”, είχε πει. Όχι μόνο δεν υφίσταται αλλά, αντίθετα, βλέπουμε τη θέση της να έχει πάρει ο μιλιταρισμός και η ωμή στρατιωτική βία... Ένας άλλος μύθος είναι “η ιδέα του κοινωνικού ειρηνισμού”. Σήμερα, αντίθετα, βλέπουμε την άνοδο των κοινωνικών συγκρούσεων σε όλη την Ευρώπη, με την Ελλάδα να πρωτοστατεί. Άλλος ένας μύθος είναι ότι τα κράτη-έθνη θα σβήσουν. Όσο για τον τέταρτο μύθο, τον “ανθρωπισμό”, όσο και αν τον εκμεταλλεύονται οι εκπρόσωποι της διεθνούς ελίτ, στην ουσία θα είναι η “γραμμή αντίστασης, η οποία σήμερα ανέρχεται”.

Μέσα στην σημερινή Ευρώπη, και πίσω από την υπερεθνική βιτρίνα της, συνεχίζεται αμείωτη η διαχρονική πάλη μεταξύ των δύο αντίθετων πόλων της Ευρώπης: της γερμανογενούς φραγκικής και της ελληνογενούς ρωμανικής. Η αντίθεση αυτή περιγράφεται από τον μεγάλο Ρώσσο ορθόδοξο συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο Ημερολόγιο ενός Συγγραφέα: “Από τότε που υπάρχει η Γερμανία, θεωρεί πάντα ως πρωταρχικό της καθήκον την διαμαρτυρία (protest). Και δεν εννοώ μόνο τις θέσεις του προτεσταντισμού που διατυπώθηκαν από τον Λούθηρο, αλλά τον αιώνιο προτεσταντισμό της, τη συνεχή και αδιάλειπτη διαμαρτυρία, που αρχίζει με την αντίσταση του Γερμανού φυλάρχου Αρμίνιου κατά των Ρωμαίων και διατηρείται αδιάλειπτα κατά παντός που ανήκει στη Ρώμη ή προέρχεται από αυτήν, και συνεχίζεται κατά της Νέας Ρώμης (του Βυζαντίου) και όλων εκείνων των λαών που διατηρούν τη δική της παράδοση… καθώς και εναντίον κάθε πνευματικού αγαθού που αποτελεί τη δική της κληρονομιά”.

Ο Lyndon LaRouche, Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ σε όλες τις εκλογές από το 1976 έως το 2004, εξέδωσε μια συνολική εκτίμηση της παγκόσμιας στρατηγικής κατάστασης, την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014: “Αυτή θα είναι μια καθοριστική περίοδος... ”, είπε.

Απευθυνόμενος στους Αμερικανούς πολίτες, εξηγεί: “Όλο το σύστημα είναι εγγενώς νεκρό. ... Η Γουώλ Στρητ και το Λονδίνο οδεύουν προς την ανυπαρξία μέσω του bail-in! Το bail-in θα τους τελειώσει! Το χρονοδιάγραμμά τους είναι να προλάβουν, πριν το bail-in λειτουργήσει σαν κατάρρευση. Πόσο μακριά είναι αυτό; Είναι πολύ κοντά”.

Ένα ανάλογο σκηνικό παρουσιάζεται στο τελευταίο έργο του διάσημου συγγραφέα Tom Clancy, που πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στις αρχές Οκτωβρίου του 2013, λίγους μήνες πριν βγει στις οθόνες η ταινία του. Υπ' Όψιν ότι ο συγγραφέας Tom Clancy υπήρξε προφητικός σε πολλά από τα έργα του. Ήταν ενθουσιώδης ερευνητής της Ιστορίας και έγραψε τα βιβλία του με την βοήθεια ανώτατων αξιωματούχων του Πενταγώνου και της CIA, που του παρείχαν απόρρητες πληροφορίες.

Σήμερα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν καλά ότι αυτό που η αποικιοκρατική εποχή είχε ονομάσει “φορτίο του Δυτικού ανθρώπου” έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε πλέον να φέρει η Αμερική και η Ε.Ε. για τον κόσμο είναι περισσότερη Δημοκρατία και Ελευθερία. Μόνο στην Ελλάδα δεν κατανοείται ότι η περιπλοκότητα του σημερινού κόσμου έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από την ρηχή ανάγνωση περί Δυτικής ηγεμονίας.

Αυτή είναι και η βασική αιτία για την κρίση που διαπερνάει την κρατική μας εξωτερική πολιτική.

 

Η τρομοκρατία της ΤΙΝΑ

Ένας άλλος μύθος που ταλάνισε για χρόνια την ελληνική κοινωνία ήταν αυτός της “προόδου”. Ένας κοινότυπος και ηλίθιος ισχυρισμός που εξυπηρετεί μόνο τις μοντερνίζουσες, δυτικόφρονες, σχολές ιστορικής σκέψης αλλά είναι εξωφρενικά ταπεινωτικός για λαούς με βαθύ και ένδοξο ιστορικό παρελθόν όπως το δικό μας.

Είναι εξόχως αφελές να πιστεύει κανείς ότι ο πολιτισμός εξαρτάται γραμμικά από τον χρόνο και την τεχνολογική εξέλιξη, όταν είναι γνωστά τα σκαμπανεβάσματα και πισωγυρίσματα της ιστορίας.

Ο μύθος αυτός ενσαρκώνει την υπεροχή της σημερινής ευρω-ατλαντικής χρηματιστηριακής ολιγαρχίας που δεν μπορεί να είναι υπερήφανη για το βάρβαρο παρελθόν της και την λεηλασία της υφηλίου , την οποία άσκησε για αιώνες, προκειμένου να ανδρωθεί και να επιβάλλει την πρόσφατη “παγκοσμιοποίηση” με όλα τα μέσα.

Αυτός ο κόσμος, ο υλιστικός και οργουελικός, διαποτισμένος από την καταναλωτική υποκουλτούρα, που προπαγανδίζεται ως η επιτομή της προόδου, στην πραγματικότητα τείνει να γίνει το βάραθρο του σκοταδισμού, αν οι λαοί ΔΕΝ αφυπνισθούν.

Και αυτή η αφύπνιση εμποδίζεται από την άγνοια της ιστορίας, των μεγάλων αξιών και ιδεών του παρελθόντος, που καλλιεργείται μεθοδικά μέσα από την “ενσωματωμένη” διανόηση, παιδεία και μίντια.

Το θόλωμα της ιστορικής μνήμης οδηγεί στην απώλεια του μίτου της Αριάδνης που μπορεί να μας βγάλει από τον νεοταξικό λαβύρινθο. Όπως έλεγε προφητικά σ' ένα από τα καλύτερα τραγούδια του ο Παύλος Σιδηρόπουλος: “Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι, κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί”. Κι όταν η Αριάδνη μπερδεύεται... η Πανδώρα ανοίγει το κουτί. Αυτός είναι ο λόγος που δεν γιγαντώνεται η λαϊκή αντίδραση, αποδεσμευμένη από τα κόμματα. Λείπει το πνεύμα της αυτοθυσίας, η φαντασία και η αφοσίωση που απαιτείται για να ξεκινήσει ξανά η η προσπάθεια για έναν καλύτερο, πνευματικότερο και πιο δίκαιο κόσμο, που σταμάτησε μετά την δεκαετία του '80. Στο παρελθόν υπήρχαν πάντα οι αιρετικοί στην τέχνη, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία, που άνοιγαν δρόμους.

Σήμερα, όμως, κυριαρχεί η σιωπή γιατί όλους τους σκιάζει η φοβέρα της “προόδου” και η σκλαβιά της “πολιτικής ορθότητας”.

Αν έχει νόημα, όμως, ο ιστορικός χρόνος, αυτό πάνω απ' όλα είναι ζήτημα πολιτισμού.

Οι ελίτ, οι οποίες ελέγχουν σήμερα τον πολιτισμό και παράλληλα την οικονομία, θέλουν να επιβάλλουν την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), το δόγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση πέρα από τον παγκοσμιοποιημένο καζινο-καπιταλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική οικονομία μας είναι γονατισμένη γιατί ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει γίνει το δικό της κερδοσκοπικό προϊόν και η αγορά. Μέχρι να καταρρεύσει αυτός ο ανήθικος κόσμος της Γουώλ Στρητ και των Βρυξελλών, το μέλλον μας θα είναι εκτός ελέγχου: η εξαθλίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, η λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, ο εκμαυλισμός -πνευματικός και φυσικός- των νέων θα είναι όντως μονόδρομος.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι μεγαλύτερη απειλή από την τρομοκρατία! Οι κεντρικές τράπεζες και οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι και τα μίντια, εργαζόμενοι χέρι-με-χέρι με αυτούς που διαμορφώνουν την πολιτική, μας έχουν βλάψει περισσότερο απ' ό,τι οι τρομοκράτες.

Η ίδια αντίληψη του μονόδρομου (ΤΙΝΑ) έχει επιβληθεί και στα εθνικά μας θέματα.

Στην δεκαετία του '40, ο Βαν Φλητ καμαρώνει, λέγοντας ότι “Η Ελλάδα είναι το πειραματικό μας εργαστήριο” για τον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε. Σήμερα, μεταχειρίζονται ξανά την Ελλάδα ως πειραματόζωο της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης, μηχανευόμενοι τραγικά γεγονότα και υποδαυλίζοντας εσωτερικές και εξωτερικές εντάσεις.

Η τοποθέτηση όλων των “αυγών σε ένα καλάθι” έχει σφραγίσει την πορεία της χώρας και τις επιλογές του συνήθως εγκάθετου προσωπικού από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Και αυτό το “καλάθι” είναι πάντοτε Δυτικό, είτε πρόκειται για τις ΗΠΑ, είτε για το ΝΑΤΟ, είτε για την ΕΟΚ και την Ευρωένωση. Ο ίδιος ο Γιώργος Σεφέρης έγραφε στο Πολιτικό Ημερολόγιό του, στις 8 Οκτώβρη 1944, αποτυπώνοντας τον φιλοαγγλικό μονόδρομο λίγο πριν τα Δεκεμβριανά:

“Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε και κάθε κουβέντα ή προσπάθεια είναι μάταιη. Ο σωζόμενος σωθήτω. Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένων ανθρώπων”. 

 

Το πειραματόζωο των Δογμάτων

Μοναδικό κέλυφος προάσπισης των ζωτικών συμφερόντων παρέμενε μέχρι σήμερα η σχέση μας με την Δύση, η αμυντική ομπρέλλα του ΝΑΤΟ και οι οικονομικοί θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άρνηση κάθε ενδεχομένου αυτονομίας έναντι των διεθνών κέντρων ισχύος διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα, από την ακραία συντηρητική δεξιά μέχρι την σημερινή “κυβερνώσα αριστερά”.

Όπως είχε γράψει ο Γάλλος ιστορικός, μελετητής των ελληνικών πραγμάτων, Ζαν Μεϋνώ (Jean Meynaud) στο έργο του Οι Πολιτικές Δυνάμεις στην Ελλάδα, επαληθευόμενος εδώ και δεκαετίες: “Οι Έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν μόνο αυτά που οι ξένοι τούς ζητάνε, σπάνε και όλη μέρα το κεφάλι τους για να βρουν τι άλλο να κάνουν για να τους ευχαριστήσουν”.

Ένα μόνο χαρακτηριστικό γεγονός κατά την διάρκεια της μνημονιακής χρεοκρατίας αρκεί για να επαληθεύσει την παραπάνω ρήση. Το 2014 ο ΟΗΕ ψήφισε, μετά από αγώνες δέκα ετών των πιο φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών, απόφαση για την δημιουργία ευνοϊκού νομικού πλαισίου υπέρ των υπερχρεωμένων χωρών του πλανήτη. Αν και το ψήφισμα αφορούσε άμεσα και κατεπειγόντως την ελληνική οικονομία, οι εδώ κυβερνώντες έδωσαν εντολή στην ελληνική αντιπροσωπεία να το καταψηφίσει. Η εθελόδουλη επίσημη Ελλάδα για να είναι αρεστή στους τοκογλύφους ισχυρίστηκε μάλιστα ότι η απόφαση του ΟΗΕ ήταν ένα “καλό ευχολόγιο”, πρόχειρο και ασαφές... Σε αντίθεση, όμως, με τους ισχυρισμούς αυτούς, ο συντονιστής του μεγαλύτερου συνδέσμου αναπτυξιακής πολιτικής της Γερμανίας, Γιούργκεν Κάϊζερ, τόνισε ότι “σπάνια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι τόσο δεσμευτικά και σαφή”. Όπως μου εκμυστηρεύθηκε φίλος, έμπειρος νομικός, αυτή και μόνο η εξέλιξη αρκεί για να στοιχειοθετηθεί κατά της τότε κυβέρνησης κατηγορία για εσχάτη προδοσία. Αν συνυπολογίσουμε και δεκάδες άλλες περιπτώσεις, η σχετική δικογραφία είναι πλήρης και ο φάκελλος παραφουσκωμένος, μιλάμε για “πολλάκις ισόβια” για όλο το πολιτικό κατεστημένο των μνημονίων.

Ίσως τα λόγια του Γερμανού ναζιστή Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ να εξηγούν καλύτερα κι απ' τον Μεϋνώ αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα: “Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα. Δεν θα τους ψάξουμε, θα σπεύσουν να μας βρουν μόνοι τους...”. Η γερμανική κατοχή τον επιβεβαίωσε, τα όσα ακολούθησαν επίσης, η Χούντα και η προδοσία της Κύπρου το '74, αλλά και όσα πάθαμε από τότε έως τις μέρες μας.

Έτσι εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε το αφελές δόγμα, ότι στα εθνικά θέματα θα μας στηρίζει το ΝΑΤΟ, την ώρα που τα γεγονότα δείχνουν το αντίθετο. Παρά τις τραγικές για την χώρα εμπειρίες του '74, του '87 και του '96, δεν απογαλακτίζεται η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία από τις νατοϊκές κατευθύνσεις ώστε να προτάξει την δημιουργία ενός ισχυρού, πατριωτικού, Ελληνικού Αμυντικού Δόγματος στον ενιαίο χώρο Ελλάδας και Κύπρου.

Το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου, στον χώρο των Ιμίων δημιουργήθηκαν τετελεσμένα, τα οποία η πολιτική ηγεσία, αντί για να ανασκουμπωθεί για να τα αποτρέψει, επινόησε το νέο ηττοπαθές δόγμα της “στρατηγικής ψυχραιμίας”, σαν συνέχεια του “δεν διεκδικούμε τίποτε” που ακολουθείται σαν Ευαγγέλιο από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.

Οι μεγάλοι χαμένοι από τα ανεδαφικά στρατηγικά μας δόγματα, το σκληρό ανατολίτικο παζάρι του Ερντογάν και την αποστασιοποιημένη στάση “Πόντιου Πιλάτου” των Δυτικών είναι μονίμως η Ελλάδα και η Κύπρος.

Η Τουρκία ασκεί αναθεωρητική και ασύμμετρη πολιτική, ποδοπατά το διεθνές δίκαιο και ουσιαστικά ωθεί τα πράγματα σε μια συμφωνία “εφ' όλης της ύλης”, που θα ανατρέψει το στάτους-κβο της Λωζάννης.

Ένας άλλος επικίνδυνος μύθος που συσκοτίζει το τοπίο είναι ότι όλα γίνονται για “εσωτερική κατανάλωση” από τον Ερντογάν.

Παραβλέπεται έτσι το γεγονός ότι η Τουρκία, είτε με ισλαμικό είτε με κεμαλικό προσωπείο, είναι ένα απολυταρχικό κράτος που θέλει να γίνει η περιφερειακή ηγεμονική δύναμη, όπως φαίνεται και από τις αλαζονικές δηλώσεις πολλών αξιωματούχων του τουρκικού καθεστώτος.

Μύθος είναι, επίσης, η λογική του «μη πολέμου» και το ότι αποτελούμε τα «ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Πεντάρα δεν δίνει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών για τα «ευρωσύνορα» στο Αιγαίο. Ούτως ή άλλως η Ε.Ε., ιδίως μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, στον αμυντικό τομέα είναι μια χάρτινη τίγρης, οι δε Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν ο,τιδήποτε προκειμένου να μην χάσουν την «σύμμαχο» Τουρκία στο ταραγμένο μεσανατολικό τοπίο. Όσο για το αν η Τουρκία, εκτός από ψυχολογικές επιχειρήσεις, θα προχωρήσει σε θερμό επεισόδιο μετά τον διεμβολισμό του ΓΑΥΔΟΣ, της ναυαρχίδας της ελληνικής ακτοφυλακής, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πόλεμος του ’40 δεν ξεκίνησε στις 28 Οκτωβρίου αλλά, ουσιαστικά, από τις 15 Αυγούστου με την βύθιση της ΕΛΛΗΣ από τους Ιταλούς. Η διαφορά είναι ότι η τότε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία είχε την διορατικότητα και τα κότσια να το καταλάβει και να προετοιμάσει την άμυνα της χώρας.

Terra Nulius

Σήμερα η κατάσταση στην Κύπρο είναι ήδη οριακή. Η Τουρκία, μετά τα σχέδια παρεμπόδισης των γεωτρήσεων, θα κάνει το επόμενο βήμα, που θα έχει επιθετικό χαρακτήρα. Η Λευκωσία, μετά την ακύρωση του ενιαίου αμυντικού δόγματος και τον εγκλωβισμό στην Διζωνική αυταπάτη ως «λύση», είναι στην πράξη μόνη της, χωρίς ικανή παράκτια άμυνα και στόλο. Οι βλέψεις προς την πλευρά του «συμμαχικού Ισραήλ» μπορεί να αποδειχθούν τελείως ανεδαφικές για την προστασία των ενεργειακών της πόρων. Η ταύτιση της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ δεν έχει ιστορικό βάθος –όπως αυτή με τους Αραβικούς λαούς, με τους οποίους συνυπήρχαμε για αιώνες- και είναι πολύ αμφίβολο αν το Τελ Αβίβ θα εμπλακεί σε ένα νέο μέτωπο στην Ανατολική Μεσόγειο και δεν θα συστήσει κι αυτό, όπως οι Δυτικοί, «ψυχραιμία» και διαπραγματεύσεις για μια «κοινά αποδεκτή» λύση… Το δόγμα ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση) στην οικονομία, που μας εγκλωβίζει στο ευρώ και τα μνημόνια, και στην εθνική στρατηγική, με ιδεολογήματα του τύπου «η δημοκρατία της Μακεδονίας έχει όνομα» και τους ψευτο-ειρηνισμούς στην θέση του «κακού πατριωτισμού», μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εφιαλτικά τετελεσμένα για την εθνική μας κυριαρχία.

Το 1493, σαράντα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης, ο Πάπας με διάταγμα καθιέρωσε την έννοια των Terra Nulius, που έδωσε την δυνατότητα στην Καθολική Εκκλησία και στην Αυτοκρατορία της εποχής να αλλάξουν την μοίρα και την κουλτούρα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, επιτρέποντας στους Δυτικούς να λεηλατήσουν την ανθρωπότητα. Ο όρος Terra Nulius στα λατινικά σημαίνει «άδειες χώρες» ή «χώρες που δεν ανήκουν σε κανέναν». Έτσι, η Δυτική Αυτοκρατορία άρπαξε την γη σε χώρες που ορίστηκαν ως άδειες και οι λαοί τους τίποτα περισσότερο από σκλάβοι. Σήμερα, οι «Αυτοκρατορίες» είναι οι πολυεθνικές εταιρείες και η υπερεθνική ελίτ, που καταληστεύει τα έθνη και την εργασία των απαλλοτριωμένων και καταπιεσμένων λαών.

Η μεγάλη δοκιμασία που περνάει η χώρα μας, δεσμευμένη μέσα σε αποπροσανατολιστικά δόγματα, μπορεί να εξελιχθεί σε συμφορά πανεθνικού χαρακτήρα. Όμως, η Ελλάδα δεν είναι «άδεια χώρα» αλλά ένας τόπος όπου δεν υπάρχει πέτρα που πάνω της να μην έχει αίμα χυμένο για την Ελευθερία. Ούτε ο ελληνικός λαός είναι ο «όχλος» που βλέπουν απέναντί τους οι εκάστοτε κυβερνώντες, τοποτηρητές της εξάρτησης. Γι’ αυτό πρέπει να αφυπνιστεί, να ανοίξει τα μάτια του και να είναι σε επαγρύπνηση για να αποτρέψει μια νέα εθνική καταστροφή.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.128, Μαρ. 2017