«NATO Macedonia» η νέα ονομασία! Αντι-ιμπεριαλιστικό, παλλαϊκό μέτωπο η δική μας «σύνθετη πρόταση»

Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι το πραγματικό ζήτημα είναι το θέμα του ονόματος; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι οι εξελίξεις σε ελληνοτουρκικά – «ονοματοδοσία» ΠΓΔΜ – Κυπριακό είναι σε άμεση συσχέτιση με την μεγάλης κλίμακα ευρωατλαντική επίθεση σε μια Ενιαία Ζώνη που ξεκινά από τα Βαλκάνια και φτάνει έως το Ιράν;
Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα κόκκινο νήμα  που διαπερνά όλα αυτά αλλά και πολλά περισσότερα  (πορεία των σχέσεων της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και της ΗΠΑ, εξελίξεις στο Ιράν, στην Παλαιστίνη, στην Υεμένη, στο Κουρδιστάν  και στη Συρία, αναβάθμιση ΝΑΤΟικής παρουσίας σε Βαλκάνια και Ουκρανία);
Συγκεκριμένα για το θέμα της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ:

1. Άμεσος στόχος της είναι η είσοδος της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
2. Βασικός στρατηγικός στόχος είναι η περικύκλωση της Σερβίας και η μετατροπή όλης της Βαλκανικής σε «προκεχωρημένο φυλάκιο».
3. Τρείς από τις μεγαλύτερες ΝΑΤΟικές βάσεις στο κόσμο βρίσκονται ήδη στα Βαλκάνια (Κόσοβο, ΠΓΔΜ, Σούδα). Η χώρα μας «μεταφέρεται» συνολικά στη πρώτη γραμμή ενός πολέμου που έχει ήδη ξεκινήσει, ενός πολέμου που θρηνεί ήδη 2 εκ. νεκρούς και πάνω από 5 εκ. πρόσφυγες.
4. Η αστική τάξη της χώρας και το πολιτικό της προσωπικό, αλυσοδεμένες στο «ανήκομεν εις την Δύσην», έχουν προ πολλού τροχοδρομήσει επιλογές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη μετατροπή της χώρας σε μια ζώνη διάλυσης , με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Το πραγματικό επίδικο λοιπόν δεν είναι ποια ονομασία! Το πραγματικό επίδικο είναι εάν θα υπογραφεί συμφωνία ή όχι!
Μια συμφωνία, που ανεξάρτητα από το όνομα που τελικά θα συμφωνηθεί, θα αποτελέσει την απόλυτη υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδίων.

Η Αριστερά δεν πρέπει  να αυτοπαγιδευθεί στην ονοματολογία

Θα πρέπει κάθετα και απόλυτα να δηλώσει την αντίθεσή της με κάθε είδους συμφωνία και να πρωτοστατήσει στις προσπάθειες ακύρωσής της, κρατώντας σαφείς και διακριτές αποστάσεις τόσο από τον «εθνικισμό» και  τον «κοσμοπολιτισμό», όσο και από το «ρεαλισμό» του ευρωαντλαντισμού.
Να θέσει τις βάσεις (πολιτικές, ιδεολογικές, οργανωτικές) ώστε να οικοδομήσει ένα αντι – ιμεριαλιστικό, παλλαϊκό μέτωπο, με πατριωτικές και διεθνιστικές συμμαχίες (εντός της χώρας με κοινωνικές δυνάμεις ευρύτερες  του κόσμου της, εκτός της χώρας με αντι ιμεριαλιστικές δυνάμεις  σε Βαλκάνια, Ουκρανία, Τουρκία και Μέση Ανατολή).
Άμεσος οργανωτικός στόχος θα μπορούσε να ήταν  ένα κοινό, ταυτόχρονα  συλλαλητήριο σε όλες ή σε κάποιες  από τις βαλκανικές πρωτεύουσες (Αθήνα, Σκόπια, Βελιγράδι, Σόφια, Τίρανα) με κεντρικά συνθήματα: «Έξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια», «Καμία συμφωνία υπό ΝΑΤΟική επιτήρηση».
Η Αριστερά πρέπει να δηλώσει παρών με τη δική της ατζέντα. Χωρία να φοβηθεί τις συγκρούσεις (ακόμη και εντός της). Αλλιώς κινδυνεύει να συρθεί είτε στην περιθωριοποίηση (μέσω «καθαρών», « ιδεολογικών»  θέσεων, αποσπασμένων από το κύριο επίδικο και τη συγκυρία) είτε στην ουρά των κυρίαρχων επιλογών – αστικής τάξης και ΝΑΤΟ.
Και πραγματικά δύσκολο να πεις ποιο σενάριο είναι το χειρότερο! Και (άλλη) μια ευκαιρία θα έχει χαθεί!
 Α. ΖΑΦΕΙΡΗΣ