ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΔΙΑΣΚΕΨΗ

Την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019, στις 6 μ.μ.,

στην Παναρκαδική – Τζωρτζ 9 – Πλατεία Κάνιγγος - Αθήνα

Με πρωτοβουλία συλλογικοτήτων και ανένταχτων στελεχών του δημοκρατικού – πατριωτικού χώρου, την Τετάρτη 20/2ου στις 6μμ στην Παναρκαδικη Ομοσπονδία (Τζωρτζ 9 - Πλατεία Κάνιγγος - Αθήνα), γίνεται ευρεία σύσκεψη του χώρου, με σκοπό τις κοινές δράσεις και παρεμβάσεις στα εθνικά ζητήματα.

Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου στο σκοπιανό αλλά και στην εξέλιξη των μεγάλων κοινωνικών ζητημάτων, απέδειξε ότι ο διάλογος και η κοινή δράση του χώρου είναι αναγκαία όσο ποτέ και μπορεί να δημιουργήσει γεγονότα μετατόπισης του πολιτικού άξονα στην κατεύθυνση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Παρεμβάσεις για τις τρέχουσες εξελίξεις θα γίνουν από τους Κ. Γρίβα - καθηγητή Γεωπολιτικής, Ν. Ιγγλέση - δημοσιογράφο - συγγραφέα και Ε. Πισσία – διδάκτορα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων.

Φτάσαμε στο σημείο που δεν πάει άλλο! Έχουμε υποχρέωση και ευθύνη να ανατρέψουμε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα.

Χρειάζεται μια πρωτοβουλία, η οποία θα επιχειρεί να δημιουργήσει ένα σημείο κινηματικής ενοποίησης και κοινής δράσης, ενός μεγάλου κινηματικού λαϊκού ρεύματος.

ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ – ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Η νέα κατάσταση στη χώρα

Με σταθμό τη συμφωνία των Πρεσπών που συνιστά προοίμιο επαναδιευθέτησης των βόρειων συνόρων της χώρας και απαρχή το Euro-group του Ιουνίου όπου συνομολογήθηκε η πορεία προς μια νέα χρεοκοπία, διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση, με κάθε στοιχείο προηγούμενης «κανονικότητας» να έχει διαρραγεί και τις εσωτερικές αντιστάσεις να έχουν τρωθεί.

Με όσα συμφωνήθηκαν σε βάρος της χώρας στις Πρέσπες όπως και την συνακόλουθη μετατροπή της περιοχής σε πολεμικό προγεφύρωμα με στρατηγικό βάθος την Ρωσία και την Αν. Μεσόγειο, ανοίγει το κεφάλαιο μιας νέας επέμβασης της Δύσης. Με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται, υπό τη διεύθυνση των ΗΠΑ και Γερμανίας, ένα «γεωπολιτικό μνημόνιο» για την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, και της Σερβίας, και την πολτοποίηση και ανάφλεξη της Βαλκανικής.

H παράδοση εθνικής κυριαρχίας στον σκληρό της πυρήνα, στο όνομα, τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό, αποτελεί βήμα προς την εκχώρηση εδαφικής κυριαρχίας. Εκχώρηση η οποία πιστοποιείται από το ότι η κυβέρνηση σπεύδει παράλληλα να εγκαταστήσει νέες βάσεις στο έδαφος της χώρας. Σπεύδει να εντάξει την Ελλάδα στην «πρώτη γραμμή» του Ευρωατλαντικού μετώπου, εκχωρώντας την ως εργαλείο για την αλλαγή των συνόρων στην περιοχή και αναλώσιμο υλικό στη «μεγάλη σταυροφορία της Δύσης» για τον έλεγχο της Ευρασίας.

Πρόκειται για εξελίξεις οι οποίες προστίθενται στη δέσμευσή της για επανέναρξη του διαλόγου με την Τουρκία επάνω σε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, όπως προέβλεπε η συμφωνία του Ελσίνκι, και ολοκληρώνουν προς Βορρά την «φινλανδοποίηση» της χώρας. Επαναφέρουν την Ελλάδα οργανικά στην περίοδο του «ιδού ο στρατός σας» και στη τάξη του «αθλιέστατου προτεκτοράτου». Την απομονώνουν συγχρόνως από κάθε έρεισμα στην διεθνή σκηνή και της αφαιρούν – κατ’ αντιστοιχία με το ΄74 στην Κύπρο - κάθε αμυντικό δόγμα, καθιστώντας την έρμαιο του «Ανήκομε στην Δύση» και του κλιμακούμενου επικίνδυνα - ιδίως από το 2.016 - τουρκικού επεκτατισμού. Ποτέ η Ελλάδα και ο ελληνισμός δεν βρέθηκαν σε δυσχερέστερη θέση απ’ την σημερινή.

-Πρόκειται για την κατάληξη ενός κύκλου ο οποίος άνοιξε με την συμφωνία του Ελσίνκι και την αποδοχή του σχεδίου Ανάν και συνοδεύτηκε απ’ την απαγόρευση και αποβολή - κάτω από μία ευρύτερη συναίνεση - των εθνικών θεμάτων από τον πολιτικό αγώνα. Απαγόρευση, η οποία απετέλεσε, μαζί με την «ισχυρή Ελλάδα» του Μάαστριχτ, την βάση για την κατίσχυση των μνημονίων και την υποδούλωση της χώρας, και γίνεται τώρα προσπάθεια να επενδυθεί με «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά με το εκπορευόμενο από τα επιτελεία της Παγκοσμιοποίησης (Χ. Κλίντον, Μακρόν κλπ.) αφήγημα του «αγώνα κατά του εθνικισμού και λαϊκισμού».

-Πρόκειται κυρίως για γεγονότα τα οποία αποτελούν επακόλουθο της εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και της μαζικής φτωχοποίησης και έσχατης κοινωνικής αδικίας που εφαρμόζονται απ’ το 2.010 στον τόπο. Γεγονότα που αποτελούν συνέχεια του «μνημονιακού άξονα» της κατεδάφισης του κοινωνικού - οικονομικού ιστού και της εκ των έσω, ολικής αποδόμησης της χώρας ο οποίος, απ’ το Eurogroup του Ιουνίου πήρε μια τελική διαμόρφωση. Χάριν των «πλεονασμάτων» μαμούθ που ζητούσαν οι δανειστές για τη καταβολή των τόκων, και μέσω της καρατόμησης των δημοσίων επενδύσεων και της οριστικής εξόντωσης του «μικρού και μεσαίου μεγέθους» της ελληνικής Οικονομίας, ανανεώθηκε στην κατεύθυνση μιας νέας χρεοκοπίας.

Βρισκόμαστε πλέον σε μια «νέα κατάσταση» η οποία συμπυκνώνεται στο ερώτημα της συνέχειας και συνοχής του ελληνικού «έθνους - κράτους», ή της αποδόμησης και κατακερματισμού του, μαζί με τις ενσωματωμένες λαϊκές κατακτήσεις και παρακαταθήκες δεκαετιών, στον ολετήρα της Παγκοσμιοποίησης και μιας «νέας τάξης πραγμάτων» στην περιοχή μας. Στον ολετήρα των οικονομικών και γεωπολιτικών απαιτήσεων του Ευρωατλαντισμού και του εκκολαπτόμενου «σύγχρονου ολοκληρωτισμού» και εκφασισμού που τον ακολουθεί.

Η σημερινή Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της εξάρτησης και της υποτέλειας στη νεοαποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αν με το ΄21 έγινε η αρχή και με την Εθνική Αντίσταση υπήρξε ένα έπος νεοελληνικής παλιγγενεσίας, βρισκόμαστε τώρα στην καμπή της ιστορίας μας.

-Αυτό που διακυβεύεται είναι αν η Ελλάδα και η Κύπρος επιβιώσουν ως αυτοκαθοριζόμενες διεθνείς οντότητες. Ο εν εξελίξει κίνδυνος είναι να συνθλιβούν σε μια πολυεθνική Βαλκανική Περιφέρεια της γερμανοκρατούμενης Ε. Ένωσης, με τον σύγχρονο διαμελισμό του τόξου «Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη», υπό τη συγκυριαρχία του ΝΑΤΟ και του τουρκικού σοβινισμού.

-Αυτό που διακυβεύεται είναι ο ίδιος ο «κοινωνικός ιστός». Ό εν εξελίξει κίνδυνος είναι η συνδυασμένη οικονομική - παραγωγική και δημογραφική - πολιτισμική κατάρρευση (122.000 γεννήσεις λιγότερες και 68.000 θάνατοι περισσότεροι την τελευταία εξαετία) και η μεταλλαγή του.

Η μεταλλαγή στις πρόνοιες κάτεργου - ειδικής Οικονομικής Ζώνης του Ευρωπαϊκού Βορρά και απονεκρωμένης, αφελληνισμένης κοινωνίας των γκέτο, με επιπρόσθετη αποστολή τη συγκράτηση και διαλογή μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού …η γενικότερη μεταλλαγή στις νόρμες της «πολύπολιτισμικής κοινωνίας», και το πρότυπο του πολίτη - υπηκόου των πολυεθνικών.

-Βιώνουμε μια πρωτοφανή κατάσταση που δεν έχει μεταπολεμικό ανάλογο, η οποία συμπυκνώνεται στον ταυτόχρονο οικονομικό αποδεκατισμό της εργατικής και της μεσαίας τάξης, κάτω από μια διατεταγμένη πορεία χρεοκοπίας της χώρας. Με τον δείκτη αποταμίευσης των νοικοκυριών να καταγράφει αδυναμία κάλυψης των βασικών βιοτικών αναγκών! Με τη νεολαία στο δρόμο του οικονομικού πρόσφυγα (400.000 στα τελευταία 6 χρόνια), ή της επισφάλειας, ενός… «πρόσφυγα στον ίδιο του τον τόπο!». Και με ακόμη χειρότερες προοπτικές.

Κι αυτή η κατάσταση δεν ανασκευάζεται με το success story που εκφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να διασωθεί εκλογικά και το επιβεβαιώνουν οι Βρυξέλες επιδιώκοντας να συγκαλύψουν, μαζί με το βάλτωμα σε Ιταλία και Αγγλία, το ηχηρό ελληνικό ναυάγιο. Είναι όμως μια κατάσταση που για τους «κάτω», δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Ή θα ανατραπεί, ή θα καταχωρηθεί στη συνείδηση του λαού με την αποδοχή μιας συντριπτικής ήττας. Χρειάζεται μια τομή!

-Βιώνουμε μια πορεία που δεν έχει όμοιά της στον Δυτικό κόσμο και δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την λογική των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» που εφαρμόζονται στις μητροπόλεις της Δύσης, ή την επιτροπεία. Υπακούει σε κανόνες αποικιοκρατίας και σε κατεξοχήν πολιτικούς όρους. Υπαγορεύεται από πολιτικές ολικής απαλλοτρίωσης μιας χώρας – κράτους και διάσπασής του σε «κοινότητες» υπό την ισχύ του Ευρωπαϊκού Βορρά και του γερμανικού εθνικισμού.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και εκφασισμός δεν στηρίζεται στα σύμβολα του παρελθόντος. Κρύβεται στο ιδεολόγημα της Παγκοσμιοποίησης και της αναίρεσης των συνόρων (soft brake), επιτυγχάνοντας την εκ βάθρων κατάλυση (δόγμα του σοκ!) των δικαιωμάτων των λαών, και δοκιμάζεται στη περιφέρεια της Ε. Ένωσης με «υπόδειγμα» και σημείο αναφοράς τη χώρα μας.

Εδώ εντοπίζεται το πολιτικό πρόβλημα κι από εδώ απορρέει η απαίτηση του αιτήματος της λαϊκής - εθνικής απελευθέρωσης και η σύμπτωσή του με το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι απέναντι στη σύζευξη των δύο αυτών αιτημάτων και την δυναμική που μπορεί να προσδώσει στο λαό, συνασπίζονται σήμερα και ενοποιούνται όλες οι μερίδες του ελληνικού αστισμού και του πολιτικού συστήματος της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Αυτήν την προοπτική θέλουν να πλήξουν με το εφεύρημα του - υπέρ πάντων - αγώνα κατά του «εθνικισμού και λαϊκισμού». Χρειάζεται επομένως να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας. Χρειάζεται μια νέα αρχή!

Κανένα βήμα ανάταξης των αγώνων δεν θα υπάρξει, εάν δεν απαντηθεί η στρατηγική της υποδούλωσης και διαμελισμού και κανένα βήμα δεν θα υπάρξει εάν δεν στοιχειοθετείται η απάντηση αυτή στην απαίτηση των οικονομικών δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του λαού… Εάν δεν υπάρξει ένα ισχυρό λαϊκό ρεύμα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της χώρας.

-Αν δεν τεθεί προγραμματικά ο παλλαϊκός στόχος της απελευθέρωσής της απ’ την ιμπεριαλιστική κατοχή και το πολιτικό σύστημα που την προσκάλεσε και την υπηρετεί και δεν υποστηριχτεί από μια ανεξάρτητη διεθνή πορεία της χώρας, ικανή να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητές της - έναντι όλων - στον, διαμορφωμένο ήδη σήμερα πολυκεντρικά, Κόσμο.

-Αν δεν τεθεί το πρόταγμα της ανάκτησης της κυριαρχίας της, και δεν υποστηριχτεί από την ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής της πολιτικής και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα για άσκηση διαφορετικής πολιτικής. Να υπάρξει, στην πορεία της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, η προϋπόθεση της διάσωσης και οικονομικής ανόρθωσης του λαού και της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης του τόπου.

Σε αυτό το σημείο, στο κενό συνολικής απάντησης στην αποικιοκρατική κατοχή και στην διαίρεση αντιμνημονιακών - αντινεοφιλελεύθερων κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να της αντιπαρατεθούν για τη δημιουργία ενός, παλλαϊκής απεύθυνσης, ικανού να αποτελέσει αντίπαλο δέος Μετώπου, βρίσκονται οι αιτίες της κάμψης των αντιστάσεων και του «κινήματος του ΟΧΙ».

Κι αυτό, γιατί η αναδίπλωση του λαού δεν σχετίζεται με ενσωμάτωσή του στα δόγματα της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της ευρωενωσιακής κατοχικής πορείας. Αφορά την κάμψη του φρονήματος ύστερα από την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γενικότερο κενό από την υποχώρηση δυνάμεων με «αντισυστημική αναφορά», με δεσπόζουσα την συναίνεση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο «non patrie» και τις πρόνοιες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Σε αυτό το σημείο, στο κενό αντιπαράθεσης στις τέσσερες ελευθερίες του Μάαστριχτ (διακίνησης κεφαλαίων, προϊόντων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού), που αποτελούν το πολιτικό όχημα της αντιλαϊκής - ταξικής επέλασης, οφείλεται και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Εδώ, όπως και στην υιοθέτηση του «φιλελεύθερου δικαιωματισμού», που συμπλέει με το Θατσερικό δόγμα: «δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνον άτομα», και στην υιοθέτηση των «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στις επεμβάσεις της Δύσης και σε χώρες που αντιστέκονται, όπως η Συρία, βρίσκονται οι αιτίες της παραπάνω εξέλιξης. Όχι σε κάποια… μεταφυσική αναζωπύρωση, παρωχημένων ήδη απ’ τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών, εθνικισμών.

Όπως διαφαίνεται απ’ την έκταση της αντίθεσης στην συμφωνία των Πρεσπών, ένα σημαντικό κενό αντιπαράθεσης εμφανίζεται και στη χώρα μας. Ένα μεγάλο μέρος του λαού αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση δεν εξαντλείται στην οικονομική του θέση, κατευθύνεται στο δικαίωμα για «ελευθερία και πατρίδα» και στον «τρόπο του βίου» του! Απειλεί να τον καταστήσει εν δυνάμει ανέστιο και νομάδα ανάμεσα σε κατασκευασμένες μειονότητες, γκρίζες ζώνες και εποικισμούς, όπως διαπράττεται από το τρίγωνο ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας σε ολόκληρη την ευρύτερη της Ελλάδας περιοχή από την Ουκρανία και το Κόσσοβο, έως την Λιβύη, την Κύπρο και την Συρία.

Είναι ενδεικτικό για το ποια είναι τα ερωτήματα και το πώς ενοποιείται το εθνικοδημοκρατικό με το κοινωνικοταξικό αίτημα σήμερα στη χώρα, ότι σύσσωμοι οι εγχώριοι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ και της Καγκελαρίας ξιφουλκούν κατά της παλλαϊκής αντίθεσης στη συμφωνία των Πρεσπών. Την αποτιμούν ως υπέρτατο κίνδυνο και την συκοφαντούν ως ακροδεξιά, με τη συγχορδία των συστημικών ΜΜΕ και ενός εσμού επιδοτούμενων διανοούμενων και ακαδημαϊκών.

Ο ίδιος μηχανισμός, δρώντας ως «ιδεολογικό παρακράτος», επιδίδεται συστηματικά στην απαξία του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού, με προέχουσα την απαξία της αντιστασιακής μας ιστορίας. Στις Πρέσπες συμφώνησαν και την αλλαγή των σχολικών βιβλίων της ιστορίας! Επιχειρούν να σβήσουν την ιστορική συλλογική μνήμη για να εδραιώσουν την υποδούλωση της χώρας… «Η νέα ιστορία» - λένε - «θα πρέπει να προβάλλει τις συγκρούσεις που υπονομεύουν τον σκληρό πυρήνα της εθνοκεντρικής μας ιστορίας». Η ιστορία της καθημερινής ζωής - συνεχίζουν - «πρέπει να προκρίνεται έναντι της αναφοράς σε επικά γεγονότα…»

Η ελληνική ιστορία και πολιτισμική παράδοση συνιστούν μέγα εμπόδιο γιατί αποτελούν αντίλογο σ’ ένα ενδωελληνικό φαινόμενο. Στην εξάρτηση και στην ιδεοληψία των αστών διανοουμένων και πολιτικών, που θέλουν - από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους - τον ελληνικό λαό υποταγμένο, πάση θυσία, και αφομοιωμένο στη δυτική κουλτούρα και τον κοσμοπολιτισμό.

Η πορεία προς τη νέα χρεοκοπία και το κομβικό σημείο των εξελίξεων

Η ελληνική Οικονομία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση απ’ την έναρξη των μνημονίων. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στα 360 δις ευρώ αυξημένο κατά 10% από το 2010, και αυξημένο κατά 71 μονάδες σε ποσοστό, σε σχέση με το ΑΕΠ από το 2010! (129% ΑΕΠ το 2010, 200% ΑΕΠ σήμερα, ενώ το 56% έχει δημιουργηθεί την περίοδο του Ευρώ). Οι αξίες των πάσης φύσης περιουσιακών στοιχείων μειώθηκαν κατά 40%, το επίπεδο των αμοιβών μειώθηκε στο 60% και των συντάξεων έως και 40%!

Η κατεστραμμένη αγορά από την πτώση της ζήτησης, μαζί με την υψηλή φορολογία και το υ-ψηλό κόστος δανεισμού, έχουν μηδενίσει την ανταγωνιστικότητα καθιστώντας αδύνατες τις επενδύσεις, παρά τη δραματική μείωση του εργατικού κόστους.

Η αύξηση του λόγου μη εξυπηρετούμενων προς εξυπηρετούμενα δάνεια, αποτέλεσμα κι αυτό των μνημονίων, καθιστά και το ιδιωτικό χρέος εξαιρετικά προβληματικό, με τις τράπεζες να αδυνατούν πλέον πλήρως να υπηρετήσουν το λόγο της ύπαρξής τους στο οικονομικό σύστημα!

Η μείωση της ζήτησης και η στροφή στις εξαγωγές βελτίωσαν σημαντικά το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, το οποίο παρουσιάζεται σχετικά ισοσκελισμένο, μειώνοντας τις δανειακές ανάγκες. Ωστόσο το ύψος αυτών των δαπανών παραμένει υψηλότατο προκειμένου να εξυπηρετούνται τα υπάρχοντα χρέη, ενώ οι ελαφρύνσεις κι επιμηκύνσεις που αποφασίστηκαν στο Euro-group τον Ιούνιο ήταν αμελητέες.

Οι «ελαφρύνσεις» είχαν σκοπό τη σχετική διασφάλιση των δανειστών στην αποπληρωμή του χρέους. Για τον λόγο αυτό επιβλήθηκαν τα πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία πέραν της αποτροπής του δημοσίου να επενδύσει σε υποδομές (17% μείωση των δημοσίων επενδύσεων στο Προϋπολογισμό του 2019) και παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, επιβάλλουν τη συντήρηση πολύ υψηλής φορολογίας. Με το τρόπο αυτό επιτείνονται και τα ελλείμματα του ιδιωτικού τομέα, με συνέπεια κάθε εκδοχή ανάκαμψης να αποτελεί προεκλογική φενάκη.

Επομένως, εφ’ όσον εξαντληθεί τους επόμενους 20 μήνες το περίφημο «μαξιλάρι» ρευστότητας, για να εξυπηρετηθούν τα δάνεια θα χρειαστεί νέος δανεισμός… Θα χρειαστεί ή να καταφύγουμε στις αγορές καταβάλλοντας πολύ υψηλότερα επιτόκια και καθιστώντας μια νέα χρεοκοπία αναπότρεπτη, ή να προσφύγουμε στους «θεσμούς» με πιθανή ακόμη και την «αποβολή» από την ευρωζώνη, με δικούς τους όμως ακόμη πιο επαχθείς - καταστροφικούς όρους (επιβολή ελεγχόμενου από την ΕΚΤ παράλληλου, κατοχικού νομίσματος κ.ά.)

Λόγω αυτών των εξελίξεων και του κενού που επιδρά παραλυτικά στον πολιτικό αγώνα θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει μια πραγματική συμβολή. Να ξεκινήσει μια διαδικασία διαλόγου και Κοινής Δράσης του δημοκρατικού - πατριωτικού χώρου με σκοπό να ενοποιήσει κινηματικά τον χώρο.

Να εκτοπίσει οριστικά την ακροδεξιά πατριδοκαπηλεία και να φέρει στο προσκήνιο μια αναγκαία, όσο λίγες φορές, δυναμική. Να δημιουργήσει γεγονότα μετατόπισης του πολιτικού άξονα στην κατεύθυνση ανάδειξης μιας νέας «φιλικής εταιρίας», ενός σύγχρονου «ασυμβίβαστου ΕΑΜ».

Νέα Χιλή στη Βενεζουέλα;

«Είμαι αυτό που άφησαν, τα υπολείμματα από αυτά που έκλεψαν.
  Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή ενός λόφου, η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, 

  γι’ αυτό αντέχει οποιοδήποτε κλίμα.
  Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού, η εργασία ενός αγρότη για όλα αυτά που καταναλώνεις
  Κόντρα στο κρύο στη μέση του καλοκαιριού, «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», αδερφέ μου!
  Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει, είμαι η φωτογραφία ενός «εξαφανισμένου»
  Το αίμα ανάμεσα στις φλέβες σου, είμαι ένα κομμάτι γης που έχει αξία
  Ένα καλάθι φασόλια
  Είμαι ο Μαραντόνα που βάζει δύο γκολ στην Αγγλία
  Είμαι αυτό που κρατάει τη σημαία μου, η σπονδυλική στήλη του πλανήτη μου είναι η οροσειρά μου
  Είμαι αυτό που μου έδειξε ο πατέρας μου. Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του, 

  δεν αγαπάει τη μητέρα του.
  Είμαι η Λατινική Αμερική, ένας λαός χωρίς πόδια, που συνεχίζει να προχωρά.»

(στίχοι από το τραγούδι «Latinoamerica”)

 

Μπροστά στα έκπληκτα και αμήχανα μάτια της ανθρωπότητας, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των διεθνών και τοπικών μμε που είναι στη διάθεσή τους, παρουσιάζουν σε επίσημη προβολή, την εξέλιξη πραξικοπήματος, για την ανατροπή του νόμιμου Προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, ο οποίος πρόσφατα εξελέγη Πρόεδρος της χώρας του. Στη Βενεζουέλα θα ξαναζήσουμε την Χιλή του 1973, όταν ο Πινοτσέτ πήρε το πράσινο φως από τους αμερικάνους και σφαγίασε τον χιλιανό λαό και τη δημοκρατία;

Η φασιστική λύσσα των Αμερικάνων για να επιβάλλουν στυγνή δικτατορία με μορφή εικονικής δημοκρατίας στη Βενεζουέλα έχει θορυβήσει για άλλη μια φορά τον κόσμο. Το ζήτημα δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία, αλλά με την επιβολή σε κάθε μέρος του κόσμου ανδρεικέλων που θα εκτελούν πιστά την αμερικάνικη θέληση και τα συμφέροντα της πιο αδίστακτης παγκόσμιας και τοπικής ολιγαρχίας του πλούτου. Είναι ένα μήνυμα παντού, όπου τους περνάει, ότι κανείς δεν μπορεί να εκλεγεί ή να κυβερνήσει κάθε χώρα χωρίς την έγκρισή τους. 

 

Μετά το φασιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, την αιματηρή επέμβαση τους στη Μεσόγειο(Αραβική Άνοιξη sic) και Μέση Ανατολή (Συρία –πάνω από 350.000 νεκρούς) τις διαρκείς επεμβάσεις στα Βαλκάνια, έρχεται η σειρά της Βενεζουέλας; Τους έπιασε ο πόνος για την δημοκρατία και τα «ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα; Τότε γιατί δεν επεμβαίνουν στη Σαουδική Αραβία και γιατί «έπνιξαν» τη δολοφονία του δημοσιογράφου Κασόγκι, που κατά διαταγή του Σαουδάραβα Πρίγκηπα Σαλμάν, τον έκοψαν φέτες; Αυτός όμως είναι δικός τους και καλός πελάτης! Όσα του ζητήσουν τα παίρνουν και με το παραπάνω. Ας σκεφτούμε τι θα έκαναν σε κάποιον μη δικό τους, μη αποδεκτό, αν είχε διαπράξει δολοφονία αλλά Κασόγκι!

Στη Βενεζουέλα από τότε που ανήλθε στην εξουσία ο Τσάβες δεν σταμάτησαν να μηχανορραφούν και να εκτελούν πραξικοπήματα μικρά και μεγάλα. Ο Τσάβες σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκλεγόταν με ποσοστά 55-60% από τον λαό του. Το 2002 στρατιωτικοί πραξικοπηματίες απήγαγαν τον Τσάβες για να τον δολοφονήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Θα χρειαζόταν πολύ μεγάλος χώρος για να αναπτυχθούν οι κάθε είδους επεμβάσεις, πραξικοπήματα, και δικτατορίες που έχουν επιβάλλει οι αμερικάνοι στην πολύπαθη Λατινική Αμερική. Έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες βιβλίων γι’ αυτά! Όμως αξίζει να αναφερθεί μια παρόμοια με την σημερινή στη Βενεζουέλα κατάσταση, που συνέβη το 2005 στην Ονδούρα.

Ονδούρα 2005-Βενεζουέλα 2019. Δοκιμασμένο σχέδιο ανατροπής

Η Ονδούρα είναι μια χώρα που έχει υπάρξει θύμα δικτατοριών και ογκώδους παρέμβασης των ΗΠΑ , μεταξύ των οποίων και αρκετών στρατιωτικών εισβολών. Η τελευταία μεγάλη επέμβαση των ΗΠΑ στην Ονδούρα έλαβε χώρα κατά τη δεκαετία του 1980, όταν η κυβέρνηση του Ρήγκαν χρηματοδότησε ομάδες θανάτου και παραστρατιωτικούς για να εξαλείψει όλες τις πιθανές «κομουνιστικές απειλές» στην Κεντρική Αμερική. Εκείνη την εποχή, ο Τζον Νεγρεπόντε ήταν ο Αμερικανός Πρέσβης στην Ονδούρα και ήταν υπεύθυνος άμεσα για τη χρηματοδότηση και εκπαίδευση των ομάδων θανάτου της Ονδούρα, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για χιλιάδες εξαφανίσεις και δολοφονίες σε ολόκληρη την περιοχή. Όμως και υπό τον «δημοκρατικό» Ομπάμα, ίνδαλμα των απανταχού «προοδευτικών» σχεδιάστηκε και εξελίχθηκε πραξικόπημα κατά του νόμιμου προέδρου Μανουέλ Ζελάγια.

 

Μη φανταστούμε κανέναν κομμουνιστή ή «αριστερό» δικτάτορα, ο άνθρωπος ήταν του Φιλελεύθερου κόμματος και είχε εκλεγεί νόμιμα πρόεδρος της χώρας τον Νοέμβριο του 2005. Το μεγάλο ατόπημά του ήταν ότι προκήρυξε ένα απλό δημοψήφισμα-σφυγμομέτρηση κατ’ ουσίαν- για να διαπιστωθεί κατά πόσον υπήρχε η βούληση του λαού του, να προχωρήσει σε μια τροποποίηση του Συντάγματος της χώρας, που θα έδινε τη δυνατότητα στο λαό να έχει πιο ενεργή πολιτική συμμετοχή . Μια τέτοια πρωτοβουλία ποτέ δεν είχε γίνει σε χώρα της Κεντρικής Αμερικής, και η συγκεκριμένη είχε Σύνταγμα που επέτρεπε ελάχιστη συμμετοχή στον λαό της Ονδούρα στις πολιτικές διαδικασίες. Αυτό ξύπνησε την ταξική συνείδηση της τοπικής ολιγαρχίας.

Αρκετές μέρες πριν την πραγματοποίηση της σφυγμομέτρησης, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ονδούρα το κήρυξε παράνομο, ύστερα από απαίτηση του Κογκρέσου, τα οποία σώματα αμφότερα καθοδηγούνταν από πλειοψηφίες κατά του Ζελάγια και μέλη του υπερσυντηρητικού κόμματος, το Εθνικό Κόμμα της Ονδούρας (PHN).Κάτι ανάλογο με την περίφημη Εθνοσυνέλευση στη Βενεζουέλα. Αυτή η κίνηση οδήγησε σε μαζικές διαμαρτυρίες στους δρόμους, υπέρ του Προέδρου Ζελάγια. Από την άλλη κάποιος στρατηγός Ρομέο Βάσκες επικεφαλής της στρατιωτικής διοίκησης, αρνήθηκε να επιτρέψει στο στρατό να διανείμει το εκλογικό υλικό για τη διαδικασία του δημοψηφίσματος.

 

Ο στρατηγός Βάσκες κράτησε το υλικό υπό αυστηρό στρατιωτικό έλεγχο, αρνούμενος να το διανείμει, δηλώνοντας ότι το προγραμματισμένο γνωμοδοτικό δημοψήφισμα χαρακτηρίστηκε παράνομο από το Ανώτατο Δικαστήριο και έτσι δεν μπορούσε να συμμορφωθεί με την εντολή του προέδρου. Όμως στην Ονδούρα, όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο πρόεδρός της είναι ο Ανώτατος Στρατιωτικός Διοικητής και έχει τον τελευταίο λόγο για τις στρατιωτικές δράσεις, κι έτσι διέταξε την απομάκρυνση του στρατηγού. Την επόμενη μέρα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ονδούρας επανατοποθέτησε τον στρατηγό Ρομέο Βάσκες στην στρατιωτική διοίκηση, αποφασίζοντας ότι η απόλυσή του ήταν «αντισυνταγματική». Έγινε χαμός, ο λαός βγήκε στους δρόμους υπέρ του προέδρου του. Όμως νωρίς το πρωί της Κυριακής του δημοψηφίσματος, μια ομάδα περίπου 60 ένοπλων στρατιωτών εισήλθαν στην προεδρική κατοικία και απήγαγαν τον πρόεδρο Ζελάγια.

Όλα τα παραπάνω συνδέονταν άμεσα με το γεγονός ότι ο πρόεδρος Σελάγια δεχόταν αυξανόμενα επιθέσεις από τις συντηρητικές δυνάμεις της Ονδούρα για τις ενισχυόμενες σχέσεις του με τις χώρες της ALBA- Μπολιβαριανή Εναλλακτική Λύση για την Αμερική και, συγκεκριμένα, με τη Βενεζουέλα και τον πρόεδρο Τσάβες τότε. (η πιο προχωρημένη μορφή αντί νεοφιλελεύθερης συνεργασίας )Το πραξικόπημα εκτελέστηκε ως μια μέθοδος διασφάλισης ότι η Ονδούρα δεν θα εξακολουθήσει να συνδέεται με αριστερές και σοσιαλιστικές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σήμερα η Ονδούρα καταφέρεται εναντίον της Βενεζουέλας , συμμετέχοντας στην ομάδα χωρών της Λίμα

Μια παρόμοια κατάσταση χρησιμοποίησης θεσμικών οργάνων του κράτους της Βενεζουέλας κατά του νόμιμου προέδρου, εξελίσσεται με επικεφαλής τον κ.Γκουαϊδό, πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης, στην οποία η αντιπολίτευση έχει την πλειοψηφία από τις εκλογές που είχαν γίνει το 2015. Ο Γκουαϊδό προέρχεται από το ακροδεξιό κόμμα του Λόπες, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να εκλεγεί. Μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην Εθνοσυνέλευση, υπάρχει συμφωνία κάθε χρόνο να αναλαμβάνει την προεδρία κατά σειρά ο επικεφαλής του κόμματος που συμμετέχει σε αυτήν.

 

Φέτος είναι η σειρά του ακροδεξιού Γκουαϊδό και όπως φαίνεται έχει επιλεγεί από τις ΗΠΑ και την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας για να «σώσει» την δημοκρατία. Όπως ακριβώς έγινε και στην Βραζιλία με τον φασίστα Μπολσονάρο, ο οποίος διαγκωνίζεται με την Αργεντινή ποιος θα είναι επικεφαλής σε ενδεχόμενη εισβολή στην Βενεζουέλα, για να αποκαταστήσουν τη…. δημοκρατία. Επειδή ο στρατός μέχρι τώρα, δεν ενδίδει στις εντολές των αμερικάνων, αλλιώς το στρατιωτικό πραξικόπημα θα είχε συντελεστεί, ετοιμάζουν εισβολή προθύμων από γειτονικές χώρες τις οποίες ελέγχουν οι παγκόσμιες «προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις»

Εκτός από τα διάφορα εμπάργκο που έχουν επιβάλει εναντίον της Βενεζουέλας οι «αμερικανοευρωπαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις» υπάρχει και το πιο απαίσιο και φασιστικό απ’ όλα, που είναι η άρνησή τους να πουλήσουν τρόφιμα και φάρμακα στο λαό αυτής της χώρας. Έτσι σπεκουλάρουν και διαδίδουν προς όλο τον κόσμο ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα για την επιβίωση του κόσμου, ώστε να σφίξουν ακόμη περισσότερο το σκοινί για τον στραγγαλισμό της χώρας. Δηλαδή έχοντας επιβάλει εμπάργκο σε τρόφιμα και φάρμακα κατηγορούν από την άλλη τον Μαδούρο, ότι «γενοκτονεί» τον λαό της χώρας του.

Είναι φοβερό το νήμα της αράχνης των μμε σε ΗΠΑ, ΕΕ και «προθύμων» σε Λατινοαμερικάνικες χώρες, όπου με κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση, ενορχηστρώνουν την προπαγάνδα τους εναντίον μιάς μικρής χώρας που βρίσκεται στο στόχαστρο της αρπαγής των πετρελαίων που διαθέτει. Ενώ δεν βγάζουν λέξη για όσα έγιναν και γίνονται στην Ουκρανία από το πραξικοπηματικό καθεστώς Ποροσένκο ή για τα όργια παραβιάσεων και δολοφονιών από το Σαουδαραβικό καθεστώς. Μια ενορχηστρωμένη ευρείας κλίμακας παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, όπως έκαναν αντίστοιχα για τα ανύπαρκτα πυρηνικά του Σαντάμ Χουσείν στο Ιράκ ή για τα «χημικά» που δήθεν έριχνε ο Άσαντ στο λαό της Συρίας.

Το εν εξελίξει πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης Μαδούρο στοχεύει την επιστροφή των εθνικοποιημένων επιχειρήσεων και κτημάτων στους πρώην ολιγάρχες ιδιοκτήτες τους, την κατάργηση ενός ευνοϊκού εργατικού δικαίου, με την εξαπόλυση μαζικών απολύσεων σε κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις, την περικοπή συντάξεων, την μείωση των δαπανών υγειονομικής περίθαλψης και εκπαίδευσης, εν ολίγοις την δημιουργία ένός καθεστώτος επίθεσης στα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα. Αν κάποιος αμφιβάλλει γι ‘αυτό, αρκεί να δει τα πρώτα μέτρα που ελήφθησαν από τις αντιδραστικές κυβερνήσεις που έχουν έρθει στην εξουσία στην Αργεντινή και τη Βραζιλία.

 

Αυτό είναι σήμερα το δόγμα ενός άκρατου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που προωθούν οι «αμερικανοευρωπαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις» στο όνομα δήθεν κάποιας ανάπτυξης. Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε εισπράξει τεράστιες δόσεις τέτοιας «ανάπτυξης», αφού μας πήραν πρώτα μισθούς, συντάξεις, δημόσιες επιχειρήσεις και σπίτια, τώρα διεκδικούν ολόκληρη την χώρα, φτερό στον άνεμο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την καθυπόταξη κάθε δημοκρατικής πνοής. «Εκλογές» θα γίνονται όποτε θέλουν αυτοί και θα εκλέγονται όσοι βρίσκονται στις δικές τους λίστες. Μια ωραία παγκόσμια «φασιστική δημοκρατία»

Η ανθρωπότητα πρέπει να αντιτάξει απέναντί τους τις αρχές και αξίες που οδήγησαν από την κατάσταση του ζώου σε αυτήν του ανθρώπου, εναντίον της ζούγκλας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Η ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΣΤΗΝ ERTOPEN

Στα πλαίσια αφιερώματος στις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου, φιλοξενήσαμε στην πάντα ανοικτή στην επικοινωνία και την ενημέρωση τον επιτετραμμένο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, κ. Φρέντυ Φερνάντεζ.

Στη μια ώρα που είχαμε τη χαρά και την τιμή να συνομιλήσουμε, με λόγο μεστό και ξεκάθαρο μας μίλησε για το ρόλο της πολιτικής του Τραμπ, που φανερά υποκινούν το πραξικόπημα και πιέζουν και τις υπόλοιπες χώρες να το στηρίξουν, χαρακτηρίζοντας την παρεμβατική πολιτική της δύσης, «μεγάλη ασέβεια προς τη χώρα».

Ανέλυσε τις προσδοκίες και τις ανάγκες του λαού της Βενεζουέλας, λέγοντας ότι έχει σημασία η πολιτική «να θυμάται τι υπερασπίζεται». Ενώ θεώρησε ότι «παρότι οι Βενεζολάνοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα αναμεταξύ μας, έχουμε και την ωριμότητα και την εκπαίδευση να τα επιλύσουμε» 


Τέλος μίλησε για τον πολιτισμό και την ιστορία της Βενεζουέλας, που η Ευρώπη «ούτε γνωρίζει ούτε αναγνωρίζει», όπως τόνισε καθώς πέρα από τους Ίνκα και τους Αζτέκους οι χώρες του Αμαζονίου και της Καραϊβικής διαθέτουν μια πλούσια προκολομβιανή ιστορία και τέχνη που δεν είναι γνωστή.

Έκανε ιδιαίτερη μνεία στις επιρροές του ελληνικού πολιτισμού στη φιλοσοφία, στην επιστήμη, αλλά και στην τέχνη της Βενεζουέλας καθώς όπως είπε «όλοι όσοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο στην αρχαία Ελλάδα ανατρέχουν» και χαρακτήρισε τη φιλία που συνδέει τους λαούς μας «απλή και φυσική», ενώ κατέδειξε άπειρους τομείς ανάπτυξης της συνεργασίας των δύο λαών.


Σας παρουσιάζουμε λοιπόν αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ήταν η πρώτη ώρα της εκπομπής-αφιερώματος στη Βενεζουέλα, με οικοδεσπότες τη Μαρία Καλύβα-Πρίφτη και το Βασίλη Μακρίδη.




Record music and voice >>



Στη δεύτερη ώρα της εκπομπής και με φιλοξενούμενο τον Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη, μέλος της Ελληνικής Επιτροπή Αλληλεγγύης «Είμαστε όλοι Βενεζουέλα» μιλήσαμε περαιτέρω για την κατάσταση εκεί, αλλά και για το πόσο κα πώς επηρεάζει και τη δική μας πορεία και όλο τον κόσμο, αλλά και το ρόλο του κινήματος απέναντι στις εξελίξεις.




Online recording software >>

Η Βενεζουέλα δίπλα μας

Της Μαρίας Καλύβα-Πρίφτη

Για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα έχουν ήδη γραφεί πολλές αναλύσεις, θεωρίες, ακόμα και εκτιμήσεις για την πορεία των πραγμάτων, παρόλο που μόλις λίγα 24ωρα η χώρα αυτή απασχολεί τα διεθνή πρωτοσέλιδα.

Τα δημοσιεύματα παρότι πολλά δεν έχουν καμία πρωτοτυπία. Άπειρα ψηφιακά στοιχεία στοιβάζονται στο διαδίκτυο για μια ακόμα φορά, προσπαθώντας να μας πείσουν για τη «δημοκρατική» ευαισθησία των δυτικών δυνάμεων που, με πρώτες βέβαια τις ΗΠΑ, έσπευσαν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο την ανατροπή Μαδούρο.

Το έργο είναι πολλές φορές παιγμένο, ακριβώς σαν τις κακογυρισμένες καθημερινές σαπουνόπερες που επαναλαμβάνουν τα ίδια σενάρια με αλλαγμένα μόνο τα ονόματα και τις τοποθεσίες και που όση ακροαματικότητα και αν καταφέρνουν να αποκτήσουν, είτε επειδή ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή, είτε γιατί η καθημερινή βολή της αποχαύνωσης μοιάζει ευκολότερη από την ευθύνη της δημιουργίας, το μόνο που αποδεικνύουν είναι το αδιέξοδο των εμπνευστών τους, που περιορίζει ακόμα και τη φαντασία τους.

Ας αλλάξουμε λίγο ονόματα, χρονολογίες και χώρες και θα δούμε την εικόνα καθαρά μπροστά μας. Αρκεί όπου Μαδούρο να διαβάσουμε Αλιέντε, όπου Βενεζουέλα Λιβύη, όπου 2019 το δικό μας 1967.

Είναι οι ίδιοι ακριβώς ιμπεριαλιστικοί κύκλοι που πρώτα σπέρνουν το χάος και την κάθε είδους αναταραχή, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και μετά έρχονται σαν μεσσίες να εγγυηθούν τη σταθερότητα, μόνο και μόνο γιατί είναι αυτοί που την επιβουλεύονται.

Τι έγινε στην Ελλάδα το ’67; Δημιούργησαν μια αδιέξοδη πολιτική κρίση και μια ατελείωτη κοινωνική αναταραχή που έφερε και την οικονομική κατάρρευση, για να επιβάλλουν μια στρατοκινούμενη και ξενοστηριζόμενη χούντα στο όνομα της τάξης και της σταθερότητας στην Ελλάδα και στην περιοχή, λόγω του υποτιθέμενου κομμουνιστικού κινδύνου.

Τι έγινε στη Χιλή το ’73; Το ίδιο πάνω-κάτω σενάριο με τις διαδηλώσεις κατσαρόλας, το οικονομικό εμπάργκο και την κατασπατάληση δεκάδων δις, για να επιβάλουν μια από τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, το ίδιο ξενόφερτη και στρατοστηριζόμενη κι αυτή.

Τι έγινε στο Αφγανιστάν το 2001; Δημιούργησαν και στήριξαν με κάθε τρόπο, οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτικό τους Ταλιμπάν και μετά εισέβαλαν στη χώρα για να τους πολεμήσουν στο όνομα της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, δημιουργώντας έναν αέναο πόλεμο που ακόμα συνεχίζεται.

Τι έγινε στη Λιβύη το 2011; Κάτω από βουνά ψέματα, οικονομικούς αποκλεισμούς και στρατιωτικές επεμβάσεις στο όνομα της δημοκρατίας, της τάξης και της προστασίας των πολιτών, επέβαλαν τη χειρότερη άτακτη διάλυση κράτους που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας με συνέπειες άπειρα τραγικές για το λαό της χώρας, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή.

Τι έγινε στη Συρία το 2011; Έφτιαξαν τον ISIS, που μετά θα εισέβαλαν για να τον πολεμήσουν, σπέρνοντας τον πόλεμο και την καταστροφή, που η χώρα ακόμα πληρώνει.

Τι έγινε στην Ουκρανία το 2014; Οικονομικός στραγγαλισμός με όπλο την ΕΕ αυτή τη φορά, που προβάλλοντας απαιτήσεις που κάνουν τα δικά μας μνημόνια να μοιάζουν παιδικό παιχνίδι, δημιούργησε κοινωνική αναταραχή και με τη χρηματοδότηση ναζιστικών ομάδων επέβαλαν μια ναζιστική χούντα που ο κόσμος έχει να γνωρίσει από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για πολλές άλλες, πετυχημένες ή όχι, παρόμοιες ιστορίες. Για την Κούβα, για τη Νικαράγουα, για το Ιράκ και για να γυρίσουμε και στην περιοχή απ’ όπου ξεκινήσαμε, για τη Βραζιλία πρόσφατα.

Σε έναν κόσμο που αλλάζει και κινείται, εκείνοι μένουν κολλημένοι στις ίδιες μεθόδους. Δεν έχει καν σημασία ποιον έχουν απέναντί τους, έναν επαναστάτη του διαμετρήματος του Κάστρο, έναν τυχάρπαστο ηγετίσκο σαν τον Σαντάμ, έναν αλαζόνα διφορούμενο Καντάφι ή ακόμα (και αυτό θα το σημειώσουμε ιδιαίτερα) και συμμάχους τους όπως οι πολιτικοί ταγοί της χώρας μας της δεκαετίας του ’60.

Ίδιο το σενάριο, πίεση, χάος και αναταραχή, ίδιοι οι μέθοδοι ξενοκινούμενες και απόλυτα δουλοπρεπείς διοικήσεις θα τις πούμε εμείς και όχι κυβερνήσεις, ίδια τα αποτελέσματα καταστροφή, διχοτομήσεις, πόλεμοι.

Ο στόχος πάντα ένας, η εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και η δημιουργία ενός κόσμου-βορρά στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που καταστρέφει τη βασική παραγωγική δύναμη της εποχής μας, την ανθρώπινη εργασία, και ληστεύει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, προς όφελος μιας κάστας, μικρού μόνο μέρους των ίδιων των κοινωνιών των ιμπεριαλιστικών κρατών και μιας επίπλαστης ευημερίας κάποιων ακόμα στρωμάτων τους, πρόσκαιρης όσο και τα διαλείμματα ανάμεσα στις κρίσεις του.

Είναι αλήθεια ότι συχνά καταφέρνει, έστω και πρόσκαιρα, να πετύχει τους σκοπούς του. Γιατί; Το έχουμε ξαναπεί αρκετές φορές: βασικός σκοπός του ιμπεριαλισμού είναι η καταστροφή και η καταστροφή είναι εύκολο να επιτευχθεί. Το δύσκολο είναι αυτό που προσπαθούν οι λαοί, να αντιστρέψουν την καταστροφική πορεία, να ξαναχτίσουν πάνω στα συντρίμμια, να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά.

Το μόνο που φαίνεται να έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα μέσα επικοινωνίας. Και αυτά άλλαξαν με δύο τρόπους. Πρώτα τεχνολογικά, καθώς σε αυτά προστέθηκαν τα ψηφιακά, που έχουν μετατρέψει την καθημερινή ιδεολογική παρέμβαση των προηγούμενων δεκαετιών της έντυπης ενημέρωσης, σε συνεχή βομβαρδισμό από χιλιάδες ψεύτικες, μισές, στοχευμένες πληροφορίες που πέφτουν στην κυριολεξία στα κεφάλια μας 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, 52 βδομάδες το χρόνο, με ρυθμό 5-10 δημοσιεύσεων το λεπτό.

Το δεύτερο που έχει αλλάξει είναι το βάθεμα της εξάρτησης των μεγάλων μμε, έντυπων, οπτικών, ραδιοφωνικών ή ψηφιακών. Είναι μία η άποψη για τα πράματα, αυτή που παραγγέλνει η Ουάσιγκτον και αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τα μεγάλα μυαλά του πλουραλισμού στις δυτικές κοινωνίες.

Αυτό το ζήσαμε έντονα αυτές τις μέρες. Η πτώση του Μαδούρο σχεδόν προαναγγέλθηκε πριν ακόμα προχωρήσουν οι εξελίξεις, σαν κάτι το σίγουρο, αλλά και σαν τη φυσική κατάληξη ενός δικτάτορα, όπως τον αποκαλούν έτσι κι αλλιώς καιρό τώρα.

Υπάρχουν βέβαια κι άλλες φωνές στην πλουραλιστική μας δύση, που θαρρούν πως είναι διαφορετικές. Είναι αυτές που τις τελευταίες μέρες αρθρογραφούν κατά συρροή (ναι, αυτή η έκφραση νομίζουμε ότι είναι η πιο ταιριαστή για την περίσταση) για να αποδείξουν ότι η Βενεζουέλα «πληρώνει» απλώς το τίμημα της αλλαγής συμμάχων.

Μια χώρα της Λ. Αμερικής που, πρώτον, αποφάσισε να αλλάξει «στρατόπεδο», ανοίγοντας λογαριασμούς με Ρωσία και Κίνα και, δεύτερον, σε μια εποχή που η Αμερική αφήνοντας άλλα μέτωπα όπως τη Μ. Ανατολή π.χ. αποφάσισε να ασχοληθεί με την αυλή της. Το γνωστό δηλαδή περί ενδωιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με ένα λίγο διαφορετικό μανδύα. Στο δεύτερο θα επανέλθουμε μετά, ας δούμε λίγο το πρώτο επιχείρημα.

Παίρνουμε σαν παράδειγμα άρθρο που δημοσιεύτηκε μόλις χτες σε ιστότοπο, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και άλλα παρόμοια. Μας πληροφορεί λοιπόν ο συντάκτης του, ότι η Βενεζουέλα πήρε από τους νέους της συμμάχους, τα φοβερά ποσά των 17 δις δολαρίων από τη Ρωσία και μάλιστα από το 2006 μέχρι σήμερα και υπέγραψε και συμφωνίες άλλων 6 δις στην πρόσφατη επίσκεψη Μαδούρο στη Μόσχα, ενώ οι σχέσεις της χώρας με την Κίνα της απέφεραν άλλα 62 δις σε μια περίοδο δεκαετίας, λόγω της πώλησης πετρελαίου της πρώτης στη δεύτερη, που για κάποιο λόγο τα βαπτίζει και αυτά βοήθεια.

Εμείς απλώς δίπλα στους αριθμούς που προφανώς ο αρθρογράφος θεωρεί σημαντικούς για μια χώρα με πληθυσμό σχεδόν 32 εκατομμύρια, θα παραθέσουμε δύο νούμερα που αφορούν την Ελλάδα, μια χώρα με πληθυσμό κοντά στα 11 μόλις εκατομμύρια και η οποία από το 2010 έχει δανειστεί 288,7 δις ευρώ, 256,6 από την ΕΕ και 32,1 από το ΔΝΤ.

Ας έρθουμε και στο δεύτερο επιχείρημα, που θα μας δώσει την ευκαιρία να δούμε μια άλλη διάσταση της κατάστασης που βιώνουμε. Δε θα παραθέσουμε τη δική μας γνώμη, αλλά μια σειρά από γεγονότα, γιατί τα γεγονότα στη ζωή δεν είναι σειρά συμπτώσεων, αλλά αποτέλεσμα είτε αντικειμενικών αναγκαιοτήτων, είτε επιβολής συμφερόντων.

Να θυμίσουμε ότι ο Μαδούρο εκλέχτηκε τον περασμένο Μάιο, τα γεγονότα ξεσπούν και εξελίσσονται ραγδαία τις τελευταίες ημέρες. Τι άλλο συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο αυτό το διάστημα;

Να μην ξεχάσουμε την εκλογή Μπολσονάρο στη Βραζιλία. Τα πράγματα και εκεί δε διαφέρουν πολύ από το μοτίβο που περιγράψαμε πιο πάνω. Οι εξωτερικές παρεμβάσεις οδήγησαν τη χώρα σε μια πραξικοπηματική κυβέρνηση που επί 1,5 χρόνο σκορπούσε την αναταραχή, φυλάκιζε πολιτικούς και δημιουργούσε τις «προϋποθέσεις» για την εκλογή αυτού που ονειρεύεται να φέρει τη Βραζιλία εκεί που ήταν με την 20ετή χούντα της εποχής του ’70 και που καμία σχέση δεν είχε βέβαια με τη σημερινή δύναμη που όλοι γνωρίζουμε.

Η Ομάδα της Λίμας, μια ομάδα χωρών που μαζί με τις ΗΠΑ, απεργάζονται την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο, ζήτησε την επέμβαση στη χώρα. Ενώ ο Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης των Κρατών της Αμερικής ζήτησε λίγες μέρες πριν επέμβαση και στη Νικαράγουα.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που μια ακόμα κρίση δημιουργήθηκε, από το πουθενά, στα στενά στο Κερσκ, όταν ουκρανικά πλοία προσπάθησαν να περάσουν στις ακτές της ρώσικης επικράτειας, δημιουργώντας ένταση που έφτασε μέχρι και στην επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Ουκρανία, λίγο μόλις καιρό πριν τη διεξαγωγή εκλογών στη χώρα. Ενώ ταυτόχρονα το Φανάρι προχωράει στην αναγνώριση ενός ακόμα διχαστικού σχήματος, αυτή τη φορά στην Εκκλησία, με την αναγνώριση της αυτόνομης ουκρανικής εκκλησίας, μιας εφεύρεσης που φέρει καθαρά πολιτική σφραγίδα και έχει υπογραφή Ποροσένκο και αμερικάνικης παρέμβασης, κάτι που καταγγέλλεται ακόμα και μέσα στην Ουκρανία, και που προσπαθεί να κομματιάσει και αδυνατίσει το ορθόδοξο δόγμα.

Στη Συρία οι Ισραηλινοί συνεχίζουν κάθε τόσο, ή τουλάχιστον προσπαθούν, τις επιθέσεις τους με δικαιολογία ότι πλήττουν στόχους της Χεσμπολάχ, σκοτώνοντας ωστόσο Σύριους στρατιώτες σε μια απελπισμένη προσπάθεια συνέχισης της καταστροφής.

Στη γειτονική μας Ιταλία η κυβέρνηση (την οποία μάλιστα δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να την υπερασπιστούμε) αφού υποχρεώθηκε αρχικά να ορίσει τους υπουργούς της σύμφωνα με τις υποδείξεις της ΕΕ και αργότερα να ψηφίσει τον προϋπολογισμό που η ΕΕ της επέβαλε, και παρότι έκανε τις υποχωρήσεις που της ζητούνταν, κινδυνεύει τώρα να δει τον πρωθυπουργό της υπόδικο σαν κοινό εγκληματία του ποινικού δικαίου και μάλιστα με κατηγορίες που απορρέουν από άλλες σύμμαχες χώρες της ΕΕ.

Στην περιοχή μας μπαίνει στην τελική ευθεία και τελικά επικυρώνεται από τα κοινοβούλια Ελλάδας και Σκοπίων η συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία που φέρει ατόφια την αμερικανοΝΑΤΟϊκή παραγγελία και σφραγίδα, δημιουργώντας πολιτική κρίση και αναταραχή και στις δύο χώρες και τις προϋποθέσεις για καινούριες περιπέτειες στην περιοχή.

Ακόμα ένα θέμα αλλαγής ονόματος προκύπτει στα Βαλκάνια, αυτή τη φορά στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, με πρόταση του βοσνιακού Κόμματος Δημοκρατικής Δράσης, που θέλει να εξαλείψει εντελώς το σερβικό στοιχείο και το ρόλο του στην περιοχή, ανοίγοντας άλλη μια εστία αναταραχής.

Αυτά είναι τα γεγονότα που μιλούν από μόνα τους, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και αποδεικνύουν ότι η Βενεζουέλα δεν πληρώνει την επιλογή «λάθος» συμμάχων, ούτε την ήττα του ιμπεριαλισμού σε άλλες περιοχές όπως στη Μ. Ανατολή. Ούτε καν τις δικές της εσωτερικές αντιθέσεις που κανείς δεν αρνήθηκε ότι υπάρχουν.

Ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι η Βενεζουέλα και τα γεγονότα εκεί, δεν είναι τόσο μακριά μας. Και τέλος ότι η αντίληψη ας καεί ο άλλος για να σωθούμε εμείς, ή ακόμα να είμαστε εμείς οι πιστοί σύμμαχοι για να βγούμε κερδισμένοι από τη δυστυχία που σπέρνουν σε άλλους λαούς οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, μια αντίληψη που τόσα χρόνια ταλανίζει την εσωτερική ζωή της χώρας μας και που για κάποιες δεκαετίες από το ’90 και μετά έγινε κυρίαρχη και για πολλά άλλα κράτη κυρίως στην Ευρώπη, είναι απλώς εκτός πραγματικότητας.

Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους και δείχνουν ότι δεν μπορούμε να τρεφόμαστε από τη δυστυχία των άλλων, ότι ο ιμπεριαλισμός έχει φτάσει στο σημείο μηδέν και γι’ αυτό γεννάει ανεξέλεγκτα την καταστροφή, μόνη του ελπίδα για μια μικρή παράταση. Ότι δεν έχει κανένα νόημα να σκάβουμε στην κυριολεξία τον λάκκο μας, ανεχόμενοι ή και αποδεχόμενοι κάτω από όποια δικαιολογία αυτές τις καταστάσεις.

Ότι τέλος, ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, που εκφράζεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, το στρατηγείο της ΕΕ και το ΝΑΤΟ και η πάλη εναντίον του είναι σήμερα όχι απλά αναγκαία ιστορικά, αλλά κα η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας πριν από την ολική καταστροφή.