Δελτίο Τύπου – Ανακοίνωση

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία οτι το «δημοψήφισμα» που διενεργήθηκε στην γειτονική ΠΓΔΜ την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου, απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα. Η επίμονη όσο και εξοργιστική πολιτική προσπάθεια σύσσωμου του δυτικού παράγοντα να χειραγωγήσει τον λαό της ΠΓΔΜ υπέρ του ΝΑΙ για την είσοδο του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ διά μέσου της καταστροφικής για τα ελληνικα συμφέροντα «Συμφωνίας των Πρεσπών», όχι μόνο δεν επέτυχε τον σκοπό της αλλά επέστρεψε μπούμεραγκ στους εμπνευστές και διοργανωτές της, συμπεριλαμβανομένων και του κ. Τσίπρα και κ. Κοτζιά, με τον πιό ηχηρό τρόπο θα μπορουσε να συμβεί.



Η μεγάλη αποχή στο δημοψήφισμα, καθιστά πλέον την «Συμφωνία των Πρεσπών» κυριολεκτικά νεκρή, αφού ούτε πληροί τις συνταγματικές επιταγές του 50+ 1%, όπως ορίζει δεσμευτικά το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, ούτε κάλυψε σε πολιτικό επίπεδο τους ελάχιστους υπολογισμούς και προσδοκίες του κ. Ζάεφ για την ελάχιστη συμμετοχή, που θα νομιμοποιούσε το δημοψήφισμα. Αντίθετα η αποχή, σύμφωνα και με την διατύπωση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος, βροντοφωνάζει την συνολική απόρριψη της Συμφωνίας, από το 64% των πολιτών της ΠΓΔΜ, χωρίς όρους.

Συνολική απόρριψη εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας, η οποία δεν αντιστοιχεί απλά στην απόρριψη της διευθέτησης του ονοματολογικού έναντι της Ελλάδας αλλά και στην απόρριψη της εισόδου της χώρας τους στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Τα κάθε είδους καθρεφτάκια, οι υποσχέσεις για αναβάθμιση του νεόδμητου κράτους και η εισδοχή του στο club των ισχυρών, όχι μόνο αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό αλλά απορρίφθηκαν πανηγυρικά. Οι πολίτες της ΠΓΔΜ στην πλειοψηφία τους δεν μπήκαν καν στην συζήτηση.



Επιπρόσθετα η απόρριψη της Συμφωνίας, αντανακλά και τις τεράστιες αντιφάσεις που υποβόσκουν στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ και που οφείλονται στις επιδιώξεις του αλβανικού παράγοντα, (το αλβανικό στοιχείο αποτελεί το 25,2% του πληθυσμού). Επιδιώξεις που συνδέονται άρρηκτα με την Μεγάλη Ιδέα των Αλβανών για την συγκρότηση της Μεγάλης Αλβανίας, προοπτική που ενισχύουν, αν δεν μεθοδεύουν, οι ΗΠΑ η Γερμανία και ευρύτερα η ΕΕ., προκειμένου να καταστήσουν τα Δυτικά Βαλκάνια σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ ενάντια στην Ρωσσία, μετατρέποντας όλη την περιοχή σε γεωπολιτική βόμβα. Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια των αντιφάσεων αυτών, που παράγουν διχαστικά αποτελέσματα ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, όσο και η παραίνεση του πρωθυπουργού της Αλβανίας, Ράμα, την παραμονή του δημοψηφίσματος με την οποία χαρακτήριζε προδότη όποιον Αλβανό δεν ψηφίσει, πρέπει να προστεθεί στο καμβά των ερμηνειών της μεγάλης αποχής από το δημοψήφισμα.



Εν κατακλείδι και ανεξάρτητα με τις πολλές ερμηνείες που επιδέχεται η απόρριψη της Συμφωνίας, από τον αναβλύζοντα εθνικιστικό παροξυσμό μερίδας των σλαβικών πληθυσμών που γαλουχήθηκαν με την ιδέα του Μακεδονισμού και δεν αποδέχονται την συγκεκιμένη Συμφωνία, μέχρι την ωμή και εξοργιστική, με κάθε τρόπο και πάση θυσία επέμβαση των δυτικών ιμπεριαλιστικών κέντρων στη νατοποίηση, ρευστοποίηση και πολτοποίηση της Βαλκανικής, της αλλαγής συνόρων και της πολύ πιθανής ανάφλεξης της περιοχής με απροσδιόριστα αποτελέσματα, το κυρίαρχο στοιχείο είναι πως οι λαοί και οι πολίτες έχουν τον τελευταίο λόγο που δεν πρέπει και κυρίως δεν μπορεί να παραβιάζεται.



Αποδεικνύεται επίσης περίτρανα, ότι η ποδηγέτηση των λαών της Βαλκανικής στην κατεύθυνση παράδοσης των κρατικών οντοτήτων και της κυριαρχίας τους στο ΝΑΤΟ και τους υπερεθνικούς οργανισμούς δεν θα αποτελέσει μια υπόθεση «σφαγής των αμνών» όπως φαντάζονταν ορισμένοι. Θα συναντήσει ανυπέρβλητα εμπόδια.



Εξ’ αντικειμένου, από εδώ και στο εξής, κάθε ενέργεια, οποιαδήποτε μεθόδευση, με όποιο νομικό ή πολιτικό τέχνασμα πάνω ή κάτω από το τραπέζι που σκοπό έχει τη νομιμοποίηση του δημοψηφίσματος από την πλευρά του κ. Ζάεφ με την απροκάλυπτη συμμετοχή του δυτικού παράγοντα αλλά και την συνεπικουρία της ελληνικής κυβέρνησης, δεν μπορεί παρά να αποτελεί πραξικόπημα ολκής, τόσο για την εσωτερική έννομη τάξη της ΠΓΔΜ, όσο και για τα ισχύοντα στο Διεθνές Δίκαιο, ενώ δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθεσεις για ανεξέλεγκτες εμφύλιες συγκρούσεις στην ΠΓΔΜ.



Τέλος, τα φληναφήματα και η ψευδεπίγραφη επιχειρηματολογία της ελληνικής κυβέρνησης, αποτέλεσμα εθνομηδενιστικής και απάτριδας προσέγγισης αλλά και υποτελούς προδοτικής πολιτικής που γίνεται χαλί στις επικίνδυνες επιδιώξεις των ισχυρών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, περί δίκαιης και συμβιβαστικής λύσης στα δήθεν χρόνια προβλήματα μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, αποτελεί πλέον κενό γράμμα. Οι μάσκες έπεσαν θορυβωδώς και δεν υπάρχει απολυτως καμμιά αιτιολογία να επιμένει ο κ. Τσίπρας και η παρέα του στην ευόδωση της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών, υποστηρίζοντας και προτρέποντας την κυβέρνηση Ζάεφ στην ΠΓΔΜ να προχωρήσει απρόσκοπτα σε συνταγματικό πραξικόπημα, τόσο σε βάρος των πολιτών της ΠΓΔΜ, όσο και σε βάρος του ελληνικού λαού. Το μόνο που συνειδοτοποιεί ακόμα κι ο πλέον άπληροφόρητος πολίτης, είναι η εξυπηρέτηση από την πλευρά της κυβέρνησης, ξένων κι αλλότριων συμφερόντων, που στέκονται εχθρικά απέναντι στην Ελλάδα.



Οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ και τα δεδομένα του δημοψηφίσματος, επιβάλλουν την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από την Συμφωνία των Πρεσπών, αφού κανείς από την Διεθνή Κοινότητα δεν θα μπορεί να επικαλεστεί ως υπεύθυνη την χώρα μας για το ναυάγιο του δημοψηφίσματος. Αντίθετα έχουν δημιουργηθεί όλες οι συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να απεμπλακεί από μια Συμφωνία που ο τρόπος που επιδιώκεται να εφαρμοστεί στο εξής, ισοδυναμεί ουσιαστικά με κατάκτηση του γειτονικού κρατιδίου, επενδύει συγκρουσιακά ανάμεσα στους λαούς των δύο χωρών ενισχύοντας εκατέρωθεν εθνικισμούς και δύναται να λειτουργήσει ως το φυτίλι ανάφλεξης στα Βαλκάνια ευρύτερα.

Όχι στην ποδηγέτηση των λαών των Βαλκανίων.

Όχι στην αλλαγή συνόρων.

Όχι στην νατοποίηση, ρευστοποίηση και πολτοποίηση της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων.

Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια και την μετατροπή τους σε πολεμικό ορμητήριο ενάντια στην Ρωσσία.

Απεμπλοκή της Ελλάδας από την καταστροφική Συμφωνία των Πρεσπών και το συνεχιζόμενο πραξικόπημα σε βάρος των δύο λαών.

 

Το πολιτικό φάντασμα του Ζάεφ θα ακολουθούν ως τον Μάρτιο Τσίπρας και λοιποί μνημονιακοί

Μόνο ο Αβραάμ Λίνκολ, ο Τόμας Τζέφερσον και ο Χέλμουτ Κολ δεν πέρασαν τον τελευταίο μήνα από τα Σκόπια, κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βρίσκονται στην ζωή. Κατά τα άλλα δεν υπήρξε ιθύνων νους ή πολιτικό σύμβολο της Δύσης που να μην κατέφθασε στα ταπεινά Βαλκάνια για να επισκεφθεί την πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ ή να μην απέστειλε ένα βαρυσήμαντο – στην πραγματικότητα συγκαλυμμένα εκβιαστικό – μήνυμα υπέρ του Ναι και της συμμετοχής στο δημοψήφισμα.

Το ερώτημα βέβαια τι γύρευαν όλες μαζί οι αλεπούδες στο παζάρι μπορεί να μην απασχόλησε τα μνημονιακά κόμματα και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. στην χώρας μας παρά την εκτεταμένη κάλυψη και τις δημοσιογραφικές αποστολές στα Σκόπια, όπως καθόλου δεν τους απασχολεί και η επίμονη, συστηματική προσπάθεια των ηγετικών κέντρων της Δύσης να ανοίξουν ένα παζλ ΝΑΤΟποίησης, αλλαγής συνόρων και τελικά ανάφλεξης και πολτοποίησης της Βαλκανικής (βλέπε Κόσσοβο, Μεγάλη Αλβανία κ.ά.) Ένα παζλ που στην τελική του ευθεία δυστυχώς ξεκίνησε με την αναζωπύρωσης του Σκοπιανού και την αναντικατάστατη συμβολή προς τούτο των Τσίπρα – Κοτζιά.

Φαίνεται όμως ότι το προηγούμενο ερώτημα, έστω αποσπασματικά, έστω μερικά ή και θολά, απασχολεί τους λαούς της περιοχής, ακόμη κι΄ αυτούς που μέχρι πρότινος έμοιαζαν να πιστεύουν πως τους «προσφέρονται δώρα» από τους ισχυρούς της γης όπως τον λαό της ΠΓΔΜ, ο οποιπίος επεφύλαξε μια πολύ δυσάρεστη και κατά γενική ομολογία απροσδόκητη έκπληξη στους μεγαλόσχημους επισκέπτες του.

Το ποσοστό 36% της συμμετοχής στο χθεσινό δημοψήφισμα δεν βρίσκεται μόνο 15 ποσοστιαίες μονάδες κάτω από τον στόχο του 50%, κάτι το οποίο σημαίνει απόλυτη συντριβή της πολιτικής του ενιαίου πακέτου Συμφωνία των Πρεσπών – ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε. Ένωση. Υπολείπεται κατά πολύ και απ΄ το 40% συμμετοχής (750 χιλιάδες) που οι θιασώτες του Ναι έθεταν ως ελάχιστο όριο για να παρακάμψουν – αν χρειαζόταν – ένα αρνητικό αποτέλεσμα και να προχωρήσουν την συμφωνία πακέτο για έγκριση στην βουλή.

Τα μεγέθη είναι συντριπτικά. Παρά την κινητοποίηση των «πλανηταρχών» από το 1.800.000 εγγεγραμμένους ψήφισαν περίπου 600.000 ενώ αποσιωπάται το ότι οι περισσότεροι από τους μετανάστες είχαν τη δυνατότητα – απ΄ τις προηγούμενες κιόλας εκλογές – να ψηφίσουν στον τόπο της διαμονής τους στο εξωτερικό και δεν το έπραξαν.

Το ελάχιστο ποσοστό του 40% για εμφανιστεί το δημοψήφισμα ως επιτυχές και να υποκλαπεί μια ψευδεπίγραφη έγκριση απ΄ τον λαό της γειτονικής χώρας θεωρείτο ως απόλυτα σίγουρο από τους εκπροσώπους του Ευρω-ατλαντισμού που πίστευαν πως στις 30/9ου θα κάνουν πάρτι στην πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην αναλυτική συνέντευξη του γραμματέα του ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ στην Καθημερινή για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

Στην συνέντευξη ο κ. Στόλτενμπεργκ θεωρούσε την έγκριση της συμφωνίας από την ΠΓΔΜ ως κάτι περισσότερο από βέβαιη και έριχνε το μπαλάκι στην ελληνική πλευρά αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί ότι η συμφωνία είναι δεσμευτική για την χώρα μας και η έγκρισή της από την ελληνική βουλή είναι σχεδόν υποχρεωτική…

Ο κ. Στόλντεμπεργκ ήταν τόσο βέβαιος για την μεγάλη συμμετοχή και την νίκη του Ναι που έθετε και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για το… πότε θα τελειώσει η διαδικασία της έγκρισης της συμφωνίας από την βουλή της ΠΓΔΜ και επομένως για το πότε θα έπρεπε να ξεκινήσει η διαδικασία έγκρισής της απ΄ την χώρα μας! (Σημειώνουμε ότι ο κ. Στόλτενμπέργκ εκτός από τον θεσμικό ρόλο του γραμματέα του ΝΑΤΟ έχει αναδειχθεί σε έναν από τους πιο έγκυρους εκπροσώπους της Δύσης για τα θέματα της περιοχής μας από την εποχή ακόμη που ήταν πρωθυπουργός της Νορβηγίας). Αντίστοιχες τοποθετήσεις μπορεί να δει κανείς και στις δηλώσεις του κ. Πάιατ και άλλων αστέρων του Ευρω-ατλαντισμού.

Ωστόσο το δέλεαρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ και την Ε. Ένωση που προσφερόταν στον λαό της ΠΓΔΜ, το οποίο υποτίθεται πως θα σταθεροποιούσε και θα αναβάθμιζε το νεόδμητο αυτό κράτος τοποθετώντας το στο «club των ισχυρών», απορρίφθηκε πανηγυρικά. Μετατράπηκε σε ένα είδος μπούμερανγκ για τους αρχιτέκτονες της καρατόμησης της Βαλκανικής. Και η αποτυχία αυτή προσέλαβε τέτοια έκτασης που δεν μπορεί εύκολα να αποδοθεί μονομερώς στην έντονη διαφωνία για το όνομα, η οποία άλλωστε ήταν από πριν γνωστή στους οργανωτές του δημοψηφίσματος.

Μια πρώτη προσέγγιση επ΄ αυτού αναδεικνύει μείζονα θέματα που αναδύθηκαν την περίοδο απ΄ την άνοδο στη κυβέρνηση του Ζάεφ (μετά από μια χοντροκομμένη παρέμβαση ΗΠΑ και Ε. Ένωσης) μέχρι την παρέλαση των αξιωματούχων της Δύσης και το χθεσινό δημοψήφισμα. Θέματα τα οποία δεν αφορούν τους αβάσιμους, και καλλιεργημένους από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» του ιμπεριαλισμού αλυτρωτισμούς έναντι της χώρας μας αλλά έχουν να κάνουν με την ίδια την ύπαρξη και την συνέχεια της ΠΓΔΜ ως κρατικής οντότητας και φαίνεται ότι έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο στην μεγάλη έκταση που προσέλαβε η αποχή.

Αναδεικνύει κρίσιμα θέματα τα οποία αφορούν τις σχέσεις αυτής της χώρας με την Αλβανία του Ράμα στα Ανατολικά της αλλά και με την μετατροπή της σε προέκταση του Κοσσόβου του επίσης Αλβανού Θάτσι και της τεράστιας βάσης του Μπόνστιλ, στα Βόρεια της.

-Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση Ζάεφ εκλαμβάνεται από την μεγάλη πλειοψηφία της ΠΓΔΜ (κυρίως σλαβο-μακεδόνες και άλλες εθνότητες) ως «ξένο σώμα» λόγω του ότι στηρίχτηκε στο κοινοβούλιο αρχικά από «μετριοπαθείς» και στη συνέχεια από ακραίες φιλοαλβανικές δυνάμεις (εκλεγμένες από την Αλβανική μειονότητα που ζει στο Δυτικά) οι οποίες συμμερίζονται τις διακηρύξεις Ράμα περί Αλβανικής εθνικής ολοκλήρωσης.

Ο Ζάεφ με βάση την συνεργασία του με αυτές τις δυνάμεις φέρεται υποχρεωμένος εκτός απ΄ την αναγνώριση της Αλβανικής γλώσσας ως ισότιμης επίσημης γλώσσας της ΠΓΔΜ να προχωρήσει και στην ίδρυση Αλβανόφωνου Παν/μιου και κυρίως σε ίδρυση ενός «Ιλλυρικού καντονιού» που θα συνορεύει Δυτικά με την Αλβανία και προς Βορρά με το Κόσσοβο!

Η ανοχή των ΗΠΑ – Ε. Ένωσης στα σχέδια αυτά περί «Μεγάλης Αλβανίας» η οποία προορίζεται να αποτελέσει το γεωπολιτικό επίκεντρο των ΝΑΤΟποιημένων Δυτικών Βαλκανίων (Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Αλβανία – Κόσσοβο, Π.Γ.Δ.Μ. και Βουλγαρία),΄όπως και η επιμονή να ευνοούν ένα καθεστώς ασάφειας στα σύνορα της ΠΓΔΜ με το επίσης Αλβανοκρατούμενο Κόσσοβο (το οποίο διατυπώνει συνέχεια την πρόταση να προσαρτηθεί στα Τίρανα) φορτίζει ακόμη περισσότερο το κλίμα… Ένα κλίμα ήδη φορτισμένο από τις χρονολογούμενες από την ίδρυση της ΠΓΜΔ και ιστορικά από το 1870 εντάσεις στις σχέσεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού με την ευάριθμη Αλβανική κοινότητα της περιοχής.

Επομένως η στήριξη του χθεσινού δημοψηφίσματος είχε δύο πλευρές:

Η πρώτη αφορούσε την καθαυτό συμφωνία και τις σχέσεις της ΠΓΔΜ με τη χώρα μας.

Η δεύτερη αφορούσε την παραμονή και την ενίσχυση του Ζάεφ ο οποίος αν και μειοψήφησε στις εκλογές έναντι του αντιπάλου κόμματος (VMRO) ανέβηκε και παρέμεινε στην εξουσία με την στήριξη της ακραίων φιλοαλβανικών δυνάμεων και την ανοιχτή επέμβαση ΗΠΑ και Ε. Ένωσης, με αποστολή να διεκπεραιώσει ένα ενιαίο πακέτο Συμφωνία με την Ελλάδα – ικανοποίηση των Αλβανικών αιτημάτων – ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Η κ. Μέρκελ κατά την επίσκεψή της στα Σκόπια τόνισε τον ενιαίο χαρακτήρα αυτού τού πακέτου με πολύ κυνικό τρόπο)

Σε αυτήν την δεύτερη όψη και ειδικότερα στον διχασμό ανάμεσα σε όσους έχουν Αλβανική καταγωγή και στις άλλες εθνότητες που εντάθηκε από την ξένη επέμβαση και την δήλωση Ράμα την παραμονή του δημοψηφίσματος που χαρακτήριζε ως προδότη όποιον Αλβανό δεν ψηφίσει! πρέπει να ψαχτεί η ερμηνεία της μεγάλης αποχής και το ηχηρό ράπισμα που υπέστη η Δύση. Και όχι μόνο.

-Η αντιρωσική υστερία που ορισμένες στιγμές ξεπέρασε τις ημέρες του «ψυχρού πολέμου» και ξεκίνησε επίσης με αφετηρία την άθλια απέλαση Ρώσων διπλωματών από την ελληνική κυβέρνηση, φαίνεται – εκ΄ του αποτελέσματος – ότι έφερε κι αυτή αντίθετα αποτελέσματα, ή τουλάχιστον έπεσε στο κενό. Η μετατροπή της ΠΓΔΜ σε πολεμικό ορμητήριο εναντίον της Ρωσίας και φυσικά σε «κράτος προβοκάτορα» κατά της Σερβίας, που αποτελεί την βάση όλων των προηγούμενων σχεδιασμών έμεινε στα αζήτητα, δεν βρήκε καμία απολύτως αποδοχή στον λαό. Κάτι το οποίο παραπέμπει στην κατάσταση που επικρατεί στο Μαυροβούνιο όπου το καθεστώς του ανεκδιήγητου Τζουγκάνοβιτς αρνείται να θέσει την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την μετατροπή του Μαυροβουνίου σε προμαχώνα κατά της Σερβίας σε δημοψήφισμα φοβούμενος την ετυμηγορία του λαού…

Το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ, ακόμη και εάν «ανατραπεί», αποδεικνύει με τον δικό του τρόπο ότι η ποδηγέτηση των λαών της Βαλκανικής στην παράδοση των κρατικών οντοτήτων και της κυριαρχίας τους στο ΝΑΤΟ και στους δήθεν υπερ-εθνικούς οργανισμούς δεν θα αποτελέσει μια υπόθεση «σφαγής των αμνών» όπως φαντάζονταν ορισμένοι. Θα συναντήσει ανυπέρβλητα εμπόδια.

Ο αστερισμός των προθύμων (Τσίπρας, Γ. Παπανδρέου, Κοτζιάς, Θεοδωράκης κ.λ.) αλλά και όσων έπαιξαν τον ρόλο της αφανούς συμπολίτευσης και της εφεδρείας στο Σκοπιανό, όπως η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ που διακήρυτταν ότι δεν θα κυρώσουν στη βουλή αλλά και δεν θα καταγγείλουν εάν έρθουν στην κυβέρνηση την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών, θα περάσει δύσκολες ώρες μέχρι τον Μάρτιο.

Οι πολιτικές δυνάμεις του «Ανήκουμε στην Δύση» είναι υποχρεωμένες τώρα, σε ένα εθνικό θέμα, να ακολουθήσουν «κατά πόδας» τις όποιες πιρουέτες επιχειρήσει το πολιτικό φάντασμα του Ζάεφ προκειμένου να «ανασκευάσει» μια εξέλιξη η οποία με την κατάληξη που είχε, δεν ανασκευάζεται και δεν επιδιορθώνεται με τίποτα.

Και τούτο την ίδια περίοδο όπου, μετά την συνάντηση Τσίπρα Ερντογάν της 25ης Σεπτεμβρίου που έγινε με απαίτηση των ΗΠΑ και Ισραήλ, έχουν δρομολογήσει νέες και πιθανόν αυτή τη φορά μη αντιστρεπτές – τελεσίδικες εκχωρήσεις στο Κυπριακό.

*Ο Παναγιώτης Μαντάς είναι μέλος (πρώην Γραμματέας) της Διοικούσας Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της ΛΑ.Ε.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Η δολοφονία του Επικεφαλής της ΛΔ Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχάρτσενκο, ήρθε σε μια περίοδο που πληθαίνουν οι επιθέσεις στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Συνέχεια αποτέλεσε η βομβιστική επίθεση στο συνέδριο του ΚΚ Ντονιέτσκ. Για όλα αυτά θέλουμε να συζητήσουμε και να εκφράσουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις.
Στη συζήτηση, θα παρέμβουν μέσω εικόνας οι: Eduard Bashurin, επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων της ΛΔ Ντονέτσκ και Andrei Kochetov, επικεφαλής των Συνδικάτων της ΛΔ Λουγκάνσκ


Αναμέτρηση-ομάδα κομμουνιστών/τριών
ΑΡΑΝ
ΑΡΑΣ
Επανεκκίνηση-Restart
ΚΕΔ-avantgarde
Κίνηση για την απελευθέρωση του λαού
Κόκκινη Γραμμή
Κ- σχέδιο (Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο)
ΛΑΕ
ΝΑΡ
SAVE DONBASS

 

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ; Ε, ΚΑΙ;

 

Για το δημοψήφισμα στα Σκόπια έχουν γραφεί ήδη πάρα πολλά, παρότι έχουν περάσει μόλις δυο μέρες από την πραγματοποίησή του. Αυτό αποδεικνύει τη σημασία τόσο του ίδιου του δημοψηφίσματος, όσο και όλης της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί με την περιβόητη πια συμφωνία των Πρεσπών.

Μια συμφωνία που σύμφωνα με τους εμπνευστές της αποτελεί ιστορική κατάκτηση και παράδειγμα για παρόμοιες στο μέλλον, όπως ο Τσίπρας εκτίμησε στην ομιλία του στην Ολομέλεια του ΟΗΕ. Κι όμως αυτή η «ιστορική» συμφωνία βρήκε την απόρριψη του μεγάλου μέρους του λαού των Σκοπίων, του ίδιου αυτού λαού που υποτίθεται ότι ευνοούσε περισσότερο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια «ιστορική», τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα των εμπνευστών της, συμφωνία θα πεταχτεί κυριολεκτικά στον κάλαθο των άχρηστων της ιστορίας όταν θα φτάσει να κριθεί από τους λαούς που επηρεάζει.

Πριν μερικά χρόνια το ίδιο πάνω-κάτω σκηνικό είχε στηθεί και με μια άλλη «ιστορική» συμφωνία το περίφημο «σχέδιο Ανάν» στην Κύπρο. Παρόμοιες και τότε οι μεγαλόστομες κορώνες από τους ΝΑΤΟϊκούς εμπνευστές της, παρόμοιες και οι πιέσεις στο εκλογικό σώμα να τη δεχτεί, παρόμοια και η πάνστρατη στήριξη όλων των με διεθνές κύρος μεγαλοστελεχών της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν το ίδιο. Στην περίπτωση της Κύπρου βέβαια η συμμετοχή ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, όσο μεγάλη ήταν και η απόρριψη του «σχεδίου Ανάν». Ενώ τώρα η αντίθεση στη συμφωνία εκφράστηκε κυρίως από την αποχή, μια αποχή τόσο μεγάλη που κατέστησε το δημοψήφισμα άχρηστο για τα σχέδια των εντολοδόχων του, που προσπαθούν τώρα να εμπνευστούν τρόπους για το ξεπέρασμά του, ενώ το είχαν σίγουρο χαρτί για τις κινήσεις τους.

Όσο κι αν προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σημασία του τα ιμπεριαλιστικά φερέφωνα σε Ελλάδα, Σκόπια, αλλά και παγκόσμια και απ’ όλους τους χώρους, δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί κλπ. μιλώντας για πύρρειες νίκες, για μπερδεμένα μητρώα και διάφορα άλλα τέτοια τραγελαφικά που ακούστηκαν τις τελευταίες μέρες, ένα είναι το γεγονός. Η πραγματικότητα είναι εκεί και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει.

Και η πραγματικότητα έχει πολλές όψεις, όλες όμως αρνητικές για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις προοπτικές του ευρωατλαντισμού. Η επίφαση της δημοκρατικότητας αυτού που στην πολιτική κουλτούρα της εποχής μας επικράτησε να λέγεται «δυτική δημοκρατία», αλλά εμείς θα επιμείνουμε σε πιο ταξικούς χαρακτηρισμούς και θα την πούμε ιμπεριαλιστική, έχει φτάσει στα όριά της.

Δεν είναι μόνο τα δημοψηφίσματα που όταν «δεν τους βγαίνουν» ή καταπατώνται κατάφωρα, όπως έγινε με την περίπτωση της Ελλάδας, ή αποκτούν συμβουλευτικό χαρακτήρα, όπως επιχειρείται τώρα στα Σκόπια, ή συκοφαντούνται, όπως επιχειρήθηκε με το BREXIT. Δεν είναι μόνο η άμεση παρέμβαση και κατ’ εντολή διορισμοί υπουργών, όπως έγινε σε μια μεγάλη οικονομικά χώρα όπως η Ιταλία. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις του 30% (π.χ. Ελλάδα και με αποχή πάνω από 45%). Δεν είναι μόνο η στήριξη φασιστικών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ουκρανία και επιχειρείται τώρα και στη Βραζιλία.

Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο τα αντίστοιχα παραδείγματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και δηλώνουν κατά βάση το ίδιο γεγονός. Ο ιμπεριαλισμός μετά την οικονομική του κατάρρευση, περνάει τώρα στη φάση της πολιτικής του αλλοτρίωσης. Και η μετάλλαξη που προκύπτει από αυτή την αλλοτρίωση σαρώνει όλες τις μέχρι τώρα, υποτίθεται απύθμενες «εναλλακτικές» του, καταρρακώνει κάθε έννοια πολιτικής σταθερότητας, καταστρέφει τους ίδιους τους θεσμούς του.

Και αυτό γίνεται πλέον σε μια καινούρια κλίμακα, όχι μόνο σε μικρές και αδύναμες -πολιτικά και οικονομικά- χώρες, αλλά και στις πιο μεγάλες και ισχυρές, όχι μόνο ενάντια στις πιο ανίσχυρες και καταπιεσμένες ομάδες –κοινωνικές, ταξικές ή φυλετικές- αλλά ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας και της εκφρασμένης θέλησής της, όχι μόνο σαν μια έκτακτη συμπεριφορά ή έστω σαν μια εναλλαγή, αλλά σαν μια καινούρια κανονικότητα. Την κανονικότητα της αλαζονείας, του αυταρχισμού και της βαρβαρότητας που είναι πλέον το βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής έκφρασης του ιμπεριαλισμού.

Η άλλη πλευρά του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος των Σκοπίων είναι επίσης μια καινούρια παράμετρος της εποχής. Το «καρότο» του δημοψηφίσματος ήταν η ένταξη της χώρας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει οι χώρες που προέρχονταν από τις σοσιαλιστικές δημοκρατίες, να έχουν φανερό τους πόθο την ένταξή τους σε αυτούς τους οργανισμούς. Έναν πόθο που πρέπει να παραδεχτούμε ότι αγκάλιαζε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Αυτό οφείλεται και στην πολιτική καταρράκωση των θεσμών αυτών που λέμε παραπάνω. Οφείλεται και στην πραγματικότητα που οι χώρες αυτές βλέπουν να εξελίσσεται γύρω τους και σίγουρα το παράδειγμα της Ελλάδας και του πώς της συμπεριφέρθηκαν αυτοί οι θεσμοί έχει ξυπνήσει, θα λέγαμε, πολλούς. Έχει όμως να κάνει και με ένα ακόμα στοιχείο που αναδείχθηκε ξεκάθαρα μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.

Όταν μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων, οι ιμπεριαλιστικοί θεσμοί κέρδισαν τον κόσμο, λέγοντάς τους ότι μπορούν από απλή εθνότητα μέσα σε κράτος, να γίνουν πλέον έθνος-κράτος. Με αυτό το όραμα που φαίνονταν να συνάδει με τα καπιταλιστικά ιδανικά, δημιουργήθηκαν όχι μόνο τα Σκόπια, αλλά και σειρά άλλων κρατών, μικρότερων ή μεγαλύτερων τόσο από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όσο και από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Τώρα μοιάζει να τους λένε από κυρίαρχο έθνος-κράτος που, έστω κακήν-κακώς, το συντήρησαν τόσα χρόνια, να δεχτούν να μετατραπούν σε μια ακόμα μειονότητα της περιοχής. Αυτό είναι που σηματοδοτεί για το λαό των Σκοπίων το πρόθεμα «Βόρεια» πριν το «Μακεδονία».

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία των συνομιλιών γύρω από το ζήτημα, τεράστιες διαδηλώσεις έγιναν στην Ελλάδα ενάντια στη συμφωνία που τότε ακόμα προετοιμάζονταν. Αυτές οι διαδηλώσεις από πολλούς κατηγορήθηκαν, λοιδορήθηκαν, ακόμα και χτυπήθηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις. Στο εσωτερικό έγινε προσπάθεια να τις ταυτίσουν με άνοδο του εθνικισμού και στο εξωτερικό μια ακόμα αφορμή για να παρουσιάσουν τους νεοέλληνες σαν τους κακούς της Ευρώπης. Και αυτό το αφήγημα δυστυχώς το ασπάστηκαν και πολλοί από τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες, αλλά και αναλυτές και πολιτικούς μέσα και έξω από τη χώρα.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος καταρράκωσε και αυτό το αφήγημα. Απέδειξε περίτρανα πόσο και οι δύο λαοί αντιδρούν σε αυτό που πάει να γίνει και όχι βέβαια τυχαία. Γιατί αυτή η συμφωνία εντέλει το μόνο που προωθεί είναι τη ρευστοποίηση των βαλκανικών συνόρων και την πλήρη ΝΑΤΟποίησή τους, όχι μόνο με την έννοια της ποσοτικής επέκτασης του ΝΑΤΟ, αλλά και με την ποιοτική αναβάθμισή του σε τοποτηρητή και μόνο εγγυητή της σταθερότητας, μιας σταθερότητας αμφίβολης αν και όποτε την επιθυμούν οι ηγετικοί κύκλοι του.

Και τη μετατροπή των δύο υπαρχόντων εθνών-κρατών σε κάτι καινούριο, αυτό που επιτάσσει η σύγχρονη ιμπεριαλιστική πραγματικότητα. Στην υποβάθμισή τους όχι απλά σε εθνικές περιφέρειες των υπερεθνικών και υπερατλαντικών ιμπεριαλιστικών θεσμών, αλλά σε απλές μειονότητες εγκλωβισμένες μέσα στους σαπισμένους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς που μόνο τη διάλυση της οικονομίας και τη εγκαθίδρυση του αυταρχισμού και της βαρβαρότητας μπορούν να εξασφαλίσουν. Και τους λαούς απλές μειονοτικές ομάδες χωρίς κανένα όπλο αντίστασης (ούτε καν αυτό της επίφασης της δημοκρατίας τους).

Η παρακμή του έθνους-κράτους είναι απόλυτα ταυτισμένη με την παρακμή του ίδιου του συστήματος που το γέννησε σαν θεσμό, του καπιταλισμού. Και γι’ αυτό είναι και δεδομένη και όλο και πιο φανερή. Οι λαοί με το κριτήριό τους το έχουν ήδη καταλάβει αυτό και πλέον το βροντοφωνάζουν κιόλας.

Η απάντηση σε αυτή την παρακμή δεν είναι η ιμπεριαλιστική πρόταση της ανάμιξης των λαών στην τεράστια ιμπεριαλιστική χοάνη, απ’ όπου η ιμπεριαλιστική ελίτ θα πλάθει και θα αναπλάθει κάθε φορά κατά το δοκούν μειονότητες, σύνορα και κρατίδια με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και τη διαιώνιση της κυριαρχίας της.

Η απάντηση στο έθνος-κράτος που ανεπίστρεπτα παρακμάζει και ιστορικά τελειώνει, είναι η μετάβαση στο έθνος-πατρίδα. Μια πατρίδα με εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Με σχέσεις συνεργασίας και δεσμούς αλληλεγγύης και ανταλλαγής με τους υπόλοιπους λαούς και εθνότητες. Είναι η πατρίδα, η σοσιαλιστική πατρίδα, για την οποία πολέμησε και νίκησε ο Κόκκινος Στρατός, το παρτιζάνικο κίνημα της περιοχής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας, αλλά και το αντάρτικο κίνημα στην Κούβα, η εξέγερση στη Βενεζουέλα και οι λαοί σε τόσα άλλα σημεία παγκόσμια. Αυτό είναι το πραγματικό μέλλον που και σήμερα εξακολουθεί να γράφεται και να παράγει φωτεινά παραδείγματα όπως π.χ. η συμφωνία ALBA στη Λατινική Αμερική.

Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι το πρώτο καθήκον για κάθε αγωνιστή, για κάθε προοδευτικό και δημοκράτη, η μόνη που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα τέτοιο μέλλον, η μόνη που μπορεί πραγματικά να εγγυηθεί την ελευθερία των λαών και το σοσιαλιστικό αύριο.

Μαρία Καλύβα